اولى نسبت به او عصيان محسوب مى‌شد، او به سرعت متوجه وضع خود شد و به سوى پروردگارش بازگشت.

در اينكه منظور از" كلمات" چه بوده در پايان اين بحث سخن خواهيم گفت.

تفسير نمونه ؛ ج‌1 ؛ ص197

* به هر حال آنچه نمى‌بايست بشود- يا مى‌بايست بشود- شد، و با اينكه توبه آدم پذيرفته گرديد، ولى اثر وضعى كار او كه هبوط به زمين بود تغيير نيافت، و چنان كه آيات فوق مى‌گويد:" ما به آنها گفتيم: همگى (آدم و حوا) به زمين فرود آئيد، هر گاه از جانب ما هدايتى براى شما آيد كسانى كه از آن پيروى كنند، نه ترسى دارند و نه اندوهگين خواهند شد" (قُلْنَا اهْبِطُوا مِنْها جَمِيعاً فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدىً فَمَنْ تَبِعَ هُدايَ فَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ‌).

1- كلماتى كه خدا بر آدم القا كرد چه بود؟

در اينكه" كلمات" و سخنانى را كه خدا براى توبه به آدم تعليم داد چه سخنانى بوده است در ميان مفسران گفتگو است.

معروف اين است كه همان جملات سوره اعراف آيه 23 مى‌باشد: قالا رَبَّنا ظَلَمْنا أَنْفُسَنا وَ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنا وَ تَرْحَمْنا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِينَ‌":" گفتند:

خداوندا ما بر خود ستم كرديم، اگر تو ما را نبخشى و بر ما رحم نكنى از زيانكاران‌