را يك آيه مستقل مى‌دانستند كه براى بيان آغاز سوره‌ها و فاصله ميان آنها نازل شده است.

و از احمد (فقيه معروف اهل تسنن) و بعضى از قاريان كوفه نقل مى‌كند كه آنها بِسْمِ اللَّهِ‌ را جزء سوره حمد مى‌دانستند نه جزء ساير سوره‌ها [1] از مجموع آنچه گفته شده چنين استفاده مى‌شود كه حتى اكثريت قاطع اهل تسنن نيز بِسْمِ اللَّهِ‌ را جزء سوره مى‌دانند.

در اينجا بعضى از رواياتى را كه از طرق شيعه و اهل تسنن در اين زمينه نقل شده يادآور مى‌شويم: (و اعتراف مى‌كنيم كه ذكر همه آنها از حوصله اين بحث خارج، و متناسب با يك بحث فقهى تمام عيار است).

" معاوية بن عمار" از دوستان" امام صادق ع مى‌گويد از امام پرسيدم هنگامى كه به نماز بر مى‌خيزم‌" بِسْمِ اللَّهِ" را در آغاز حمد بخوانم؟ فرمود بلى مجددا سؤال كردم هنگامى كه حمد تمام شد و سوره‌اى بعد از آن مى‌خوانم" بسم اللَّه" را با آن بخوانم؟ باز فرمود آرى‌ [2]:

2- دارقطنى از علماى سنت به سند صحيح از على ع نقل مى‌كند كه مردى از آن حضرت پرسيد" السبع المثانى" چيست؟ فرمود: سوره حمد است، عرض كرد: سوره حمد شش آيه است فرمود: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌ نيز آيه‌اى از آن است" [3] 3- بيهقى محدث مشهور اهل سنت با سند صحيح از طريق ابن جبير از ابن عباس چنين نقل مى‌كند: استرق الشيطان من الناس، اعظم آية من القرآن‌ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌:" مردم شيطان صفت، بزرگترين آيه قرآن‌

[1] تفسير المنار جلد اول صفحه 39- 40.

[2] كافى جلد 3 صفحه 312.

[3] الاتقان جلد اول صفحه 136.