مخصوص) نيست، بلكه عدد تكثيرى است كه به معنى تعداد زياد و فراوان مى‌باشد، و اين در كلام عرب و حتى قرآن نظائر قابل ملاحظه‌اى دارد مثلا در آيه 27 سوره لقمان مى‌خوانيم: وَ لَوْ أَنَّ ما فِي الْأَرْضِ مِنْ شَجَرَةٍ أَقْلامٌ وَ الْبَحْرُ يَمُدُّهُ مِنْ بَعْدِهِ سَبْعَةُ أَبْحُرٍ ما نَفِدَتْ كَلِماتُ اللَّهِ‌:" اگر درختان زمين قلم گردند، و دريا مركب، و هفت دريا بر آن افزوده شود، كلمات خدا را نمى‌توان با آن نوشت".

به خوبى روشن است كه منظور از لفظ" سبعه" در اين آيه عدد مخصوص هفت نيست بلكه اگر هزاران هزار دريا نيز مركب گردد، نمى‌توان علم بى‌پايان خداوند را با آن نگاشت.

بنا بر اين سماوات سبع اشاره به آسمانهاى متعدد و كرات فراوان عالم بالا است بى آنكه عدد خاصى از آن منظور باشد.

4- آنچه صحيحتر به نظر مى‌رسد، اين است كه مقصود از" سماوات سبع" همان معنى واقعى آسمانهاى هفتگانه است، تكرار اين عبارت در آيات مختلف قرآن، نشان مى‌دهد كه عدد" سبع" در اينجا به معنى تكثير نيست، بلكه اشاره به همان عدد مخصوص است.

منتها از آيات قرآن چنين استفاده مى‌شود كه تمام كرات و ثوابت و سياراتى را كه ما مى‌بينيم همه جزء آسمان اول است، و شش عالم ديگر وجود دارد كه از دسترس ديد ما و ابزارهاى علمى امروز ما بيرون است و مجموعا هفت عالم را به عنوان هفت آسمان تشكيل مى‌دهند.

شاهد اين سخن اينكه: قرآن مى‌گويد: وَ زَيَّنَّا السَّماءَ الدُّنْيا بِمَصابِيحَ‌:

" ما آسمان پائين را با چراغهاى ستارگان زينت داديم" (فصلت- 12).

در جاى ديگر مى‌خوانيم: إِنَّا زَيَّنَّا السَّماءَ الدُّنْيا بِزِينَةٍ الْكَواكِبِ‌:" ما آسمان پائين را با كواكب و ستارگان زينت بخشيديم" (صافات- 6).

از اين آيات بخوبى استفاده مى‌شود كه همه آنچه را ما مى‌بينيم و جهان‌