ايمان و عمل مكمل يكديگرند.

ايمان اگر در اعماق جان نفوذ كند حتما شعاع آن، در اعمال انسان خواهد تابيد، و عمل او را عمل صالح مى‌كند، همچون چراغ پرنورى كه در درون اطاقى برافروزند، اشعه آن از تمام پنجره‌ها و دريچه‌ها به بيرون مى‌تابد، و چنين است چراغ پرفروغ ايمان كه در قلب انسان روشن مى‌شود، شعاعش از چشم و گوش و زبان و دست و پاكى او آشكار مى‌گردد! در سوره طلاق آيه 11 مى‌خوانيم: وَ مَنْ يُؤْمِنْ بِاللَّهِ وَ يَعْمَلْ صالِحاً يُدْخِلْهُ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدِينَ فِيها أَبَداً:" آن كس كه به خدا ايمان آورد و عمل صالح انجام دهد، او را وارد باغهايى از بهشت خواهد ساخت كه از زير درختانش نهرها جارى است، هميشه در آن خواهند ماند".

و در سوره نور آيه 55 مى‌خوانيم‌ وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَيَسْتَخْلِفَنَّهُمْ فِي الْأَرْضِ‌:" خداوند وعده داده است به افرادى كه ايمان آورند و عمل صالح انجام دهند آنها را خلفاى روى زمين قرار دهد"! اصولا ايمان همچون ريشه است و عمل صالح، ميوه آن، وجود ميوه شيرين دليل بر سلامت ريشه است، و وجود ريشه سالم سبب پرورش ميوه‌هاى مفيد.

ممكن است افراد بى‌ايمان گهگاه عمل صالحى انجام دهند، ولى مسلما هميشگى نخواهد بود آنچه عمل صالح را تضمين مى‌كند ايمانى است كه در اعماق وجود انسان ريشه دوانده باشد و با آن احساس مسئوليت كند.

جالب اينكه تنها وصفى كه براى همسران بهشتى در اين آيه بيان شده وصف" مطهرة" (پاك و پاكيزه) است و اين اشاره‌اى است به اينكه: اولين و مهمترين شرط