بنا بر اين يادآورى اين نعمتها، هم دليلى است بر خداشناسى، و هم محركى است براى شكرگزارى و پرستش.

3- نتيجه اين پرستش، تقوا و پرهيزگارى است (لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ‌).

بنا بر اين عبادتها و نيايشهاى ما چيزى بر جاه و جلال خدا نمى‌افزايد همانگونه كه ترك آنها چيزى از عظمت مقام او نمى‌كاهد، اين عبادتها كلاسهاى تربيت براى آموزش تقوا است، تقوا همان احساس مسئوليت و خودجوشى درونى كه معيار ارزش انسان و ميزان سنجش شخصيت او است.

4- تكيه بر" الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكُمْ‌" (كسانى كه پيش از شما بودند) شايد اشاره به اين باشد كه اگر شما در پرستش بتها استدلال به سنت نياكانتان مى‌كنيد خدا هم آفريننده شما است و هم آفريننده نياكان شما است، هم مالك و پرورش دهنده شما است و هم مالك و پرورش دهنده آنها، بنا بر اين، پرستش بتها چه از ناحيه شما باشد و چه از ناحيه آنها چيزى جز انحراف نيست.

در آيه بعد به قسمت ديگرى از نعمتهاى بزرگ خدا كه مى‌تواند انگيزه شكرگزارى باشد اشاره كرده، نخست از آفرينش زمين سخن مى‌گويد:" همان خدايى كه زمين را بستر استراحت شما قرار داد" (الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ فِراشاً).

اين مركب راهوارى كه شما را بر پشت خود سوار كرده و با سرعت سرسام آورى در اين فضا به حركات مختلف خود ادامه مى‌دهد، بى آنكه كمترين لرزشى بر وجود شما وارد كند، يكى از نعمتهاى بزرگ او است.

نيروى جاذبه‌اش كه به شما اجازه حركت و استراحت و ساختن خانه و لانه و تهيه باغها و زراعتها و انواع وسائل زندگى مى‌دهد، نعمت ديگرى است، هيچ‌