مؤلف: در اين معنا نيز روايات بسيار زيادى در جوامع حديث شيعه از امامان اهل بيت (ع) آمده، و در بيشتر آنها دارد كه مقصود از مؤمنون در آيه، ائمه هستند و انطباق اين روايات با تفسيرى كه ما در سابق كرديم روشن است.

[چند روايت در ذيل آيه شريفه:(وَ آخَرُونَ مُرْجَوْنَ لِأَمْرِ اللَّهِ)]

و در كافى به سند خود از زراره از امام باقر (ع) روايت كرده كه در تفسير آيه‌(وَ آخَرُونَ مُرْجَوْنَ لِأَمْرِ اللَّهِ) فرموده: مقصود از اين طائفه مردمى از مشركين بودند كه امثال حمزه و جعفر طيار را از مسلمين كشتند و بعدا به اسلام درآمدند و خدا را به يگانگى پرستيدند و شرك را كنار گذاشتند، و ليكن ايمان در دلهايشان راه نيافت تا از مؤمنين واقعى باشند و بهشت برايشان حتمى شود، و از منكرين هم نبودند تا كافر باشند و جهنم برايشان حتمى باشد، لذا حالشان معلوم نبود، و در اين آيه در حقشان فرموده: اين طائفه امرشان با خداست، يا عذابشان مى‌كند و يا از جرائمشان مى‌گذرد [742].

مؤلف: اين روايت را عياشى‌[742] نيز در تفسير خود از زراره از آن حضرت نقل كرده و در اين معنا روايات ديگرى نيز هست.

و در تفسير عياشى از حمران روايت شده كه گفت: از امام صادق (ع) پرسيدم مستضعفين چه كسانى‌اند؟ فرمود: كسانى‌اند كه نه از مؤمنين بشمار مى‌روند، و نه از كفار، و سرانجام كارشان با خداست‌[742].

و در الدر المنثور است كه ابن منذر از عكرمه روايت كرده كه گفت: آيه‌(وَ آخَرُونَ مُرْجَوْنَ لِأَمْرِ اللَّهِ) در باره آن سه نفرى نازل شد كه از جنگ تخلف كرده بودند[742].

مؤلف: صاحب الدر المنثور نظير اين روايت را از مجاهد و قتاده نقل كرده، و در آن دارد كه اسامى آن سه نفر عبارت است از: هلال بن اميه، مرارة بن ربيع، و كعب بن مالك، از قبيله اوس و خزرج‌[742] و ليكن داستان آن سه نفر با اين آيه وفق نمى‌دهد، و به زودى داستانشان خواهد آمد- ان شاء اللَّه.