و تعدادى از روايات دلالت دارد بر اينكه: ماههاى حرام ذى القعده و ذى الحجه و محرم از آن سال بوده. و ديگرى دارد: مقصود از ماههاى مهلت و سياحت غير از ماههاى حرام بوده، و ماههاى چهارگانه مهلت، ابتدايش در يك روايت از روز اعلام و در روايتى ديگر از روز نزول سوره بوده.

خوب، وقتى حال روايات اين باشد چطور ممكن است آدمى ادعا كند كه مساله مورد بحث يك مساله عمليى بوده كه همه مردم آن را مى‌دانند، هر چند پاره‌اى از احتمالات گذشته گفتار مفسرين سلف مى‌باشد، ليكن جمهور با كلمات مفسرين سلف معامله روايت موقوفه مى‌كنند.

و اما اينكه گفت: حق اينست كه على (ع) مكلف به يك امر خاصى بوده، و در آن سفرش تابع ابو بكر بوده و ابو بكر بر او و سايرين امير بوده و ... البته شكى نيست در اينكه آن ماموريتى كه رسول خدا 6 على را به آن گسيل داشت يك امر خاصى بود، و آن اين بود كه آيات برائت و ملحقات چهارگانه آن را كه در سابق گذشت براى مردم بخواند، آرى، در اين معنا حرفى نيست حرف در اين است كه دلالت كلمه وحى يعنى جمله لا يؤدى عنك الا انت او رجل منك به بيانى كه در سابق گذشت منحصر به قرائت آيات برائت نيست و نبايد ميان آن معنايى كه كلمه مزبور دلالت بر آن دارد و ميان ماموريتى كه على (ع) در سفر مورد بحث داشت خلط كرد.

و اما اينكه گفت: على در اين سفر تابع ابى بكر بود غير از روايت ابى هريره مدركى ندارد، و اشكالات روايت را از نظر خواننده گذرانديم.

و در الدر المنثور است كه: ابن ابى شيبه و احمد و ترمذى (وى روايت را حسن دانسته) و ابو الشيخ و ابن مردويه از انس روايت كرده‌اند كه گفت: رسول خدا 6 آيات برائت را به ابو بكر داد تا به مكه ببرد، سپس او را خواست و فرمود:

نبايد اين رسالت را به مردم ابلاغ كند مگر يك نفر از خاندانم، آن گاه على (ع) را خواست و آيات را به وى داد[1].

[خدشه‌اى كه صاحب المنار خواسته است بر يكى بودن نفس پيامبر 6 و على (ع) كه از جمله وحى استفاده مى‌شود وارد كند و جواب او]

مؤلف: صاحب المنار در بعضى از كلماتش گفته است: جمله او رجل منى- و يا مردى از خاندان من كه در روايت سدى آمده، در روايات ديگرى كه طبرى و ديگران نقل كرده‌اند تفسير شده، چون در آن روايات آمده: او رجل من اهل بيتى- و يا مردى از اهل بيتم

[1] الدر المنثور ج 3 ص 109