كف زدن‌[1].

[چند روايت در ذيل آيه شريفه:(إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ لِيَصُدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ ...)]

و در الدر المنثور است كه ابن اسحاق و ابن جرير و ابن منذر و ابن ابى حاتم و بيهقى در كتاب دلائل همگى از طريق او (محمد بن اسحاق) روايت كرده‌اند كه گفت: زهرى و محمد بن يحيى بن حيان و عاصم بن عمر بن قتاده و حصين بن عبد الرحمن بن عمر، برايم نقل كردند كه بعد از آنكه قريش در روز بدر شكست خورد، و فرارى‌هاى آنها به مكه برگشتند، و از آن طرف ابو سفيان هم با مال التجاره‌اش به مكه برگشت عبد اللَّه بن ربيعه و عكرمة بن ابى جهل و صفوان بن امية به اتفاق عده‌اى از مردان قريش به سر وقت يك يك افرادى كه مال التجاره داشتند رفته و گفتند: اى گروه قريش! محمد شما را بى كس كرد و نيكان شما را بكشت، بيائيد و با اين اموال ما را عليه او يارى كنيد باشد كه ما از او تلافى نموده و انتقام بگيريم، صاحبان اموال نيز پذيرفتند، و به گفته ابن عباس آيه‌( إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ لِيَصُدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ‌) ...(وَ الَّذِينَ كَفَرُوا إِلى‌ جَهَنَّمَ يُحْشَرُونَ ) در اين باره نازل شد[2].

و نيز مى‌نويسد: ابن مردويه از ابن عباس (رضى اللَّه عنه) روايت كرده كه در ذيل آيه‌(إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ لِيَصُدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ) گفته است: اين آيه در باره ابو سفيان بن حرب نازل شد[3].

و نيز از ابن سعد، عبد بن حميد، ابن جرير، ابن ابى حاتم، ابو الشيخ و ابن عساكر از سعيد بن جبير نقل كرده كه در ذيل آيه‌(إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا يُنْفِقُونَ أَمْوالَهُمْ لِيَصُدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ) گفته است: اين آيه در باره ابى سفيان بن حرب نازل شده كه در جنگ احد غير از لشكريانى كه از عرب فراهم كرده بود دو هزار نفر از قبايل متفرقه بنى كنانه را هم اجير كرد تا با آنان با رسول خدا 6 بجنگد، لذا خداوند اين آيه را در حقش نازل كرد، و اين قبايل متفرقه همانهايند كه كعب بن مالك در باره‌شان ابيات زير را سروده:

و[5]

[1] تفسير عياشى ج 2 ص 55 ش 46

[2] ( 2 و 3) الدر المنثور ج 3 ص 184

[3] ( 2 و 3) الدر المنثور ج 3 ص 184

[4] آمديم به سوى موجى از دريا كه در آن قبائل متفرقه‌اى بودند كه بعضى‌شان مسلح و بعضى بى سلاح بودند، سه هزار نفر كه ما در مقابل آنان بوته‌اى از نصية( علفى است كه چهارپايان آن را دوست دارند) بوديم سيصد و اگر زياد شود چهار صد نفر.

[5] الدر المنثور ج 3 ص 184