توجيهات عجيب و غريبى كرده‌اند، حتى بعضى از آنان گفته‌اند: صحابه آيه سوره بقره‌(قُلْ فِيهِما إِثْمٌ كَبِيرٌ وَ مَنافِعُ لِلنَّاسِ) را تاويل مى‌كردند، با اينكه قرآن كريم قبل از اين، در آيه سوره اعراف تصريح به حرمت اثم كرده و فرموده است كه مراد از اين اثم، اثم مخصوصى (خمر) است‌[1].

و كوتاه سخن اينكه، آيات قرآن مجيد در باره اينكه شراب در اسلام و قبل از هجرت تحريم شده است تصريح و تنصيص دارد، و آيه سوره مائده جز بمنظور تاكيد و تشديد در تحريم قبلى و تحريك مردم در انقياد و اينكه در انتها از اين نهى الهى و اقامه حكم حرمت سهل‌انگارى نكنند، نازل نشده است.

[رواياتى ديگر در مورد تحريم خمر و ميسر و انصاب و ازلام‌]

و در تفسير عياشى است كه هشام از مردى موثق و او بدون ذكر راويان بعدى (مرفوعا) از امام صادق (ع) نقل كرده كه شخصى به آن جناب عرض كرد: از شما اهل بيت رواياتى شنيده مى‌شود كه خمر و انصاب و ازلام كنايه از اشخاصى است.

حضرت فرمود: دروغ است، خداى متعال هيچوقت خلق خود را- به چيزى كه نفهمند- خطاب نمى‌كند[2].

و نيز در تفسير مزبور است كه عبد اللَّه بن سنان از امام صادق (ع) نقل كرده كه گفت: قدامة بن مظعون را به جرم شرابخوارى نزد عمر بن خطاب حاضر كردند، گواهان هم عليه او گواهى داده بودند، عمر از على (ع) پرسيد تكليف چيست؟ حضرت فرمود هشتاد تازيانه‌اش بايد زد، قدامه عرض كرد: يا امير المؤمنين بر من نبايد حد جارى شود، چون من از مشمولين اين آيه هستم:(لَيْسَ عَلَى الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ جُناحٌ فِيما طَعِمُوا) و آيه را تا به آخر خواند، امير المؤمنين (ع) فرمود: دروغ گفتى، تو مشمول اين آيه نيستى، چون مشمولين اين آيه هر چه خورده‌اند بر آنان حلال بوده، (چون قبل از تحريم آن بوده)، و جز حلال نمى‌خوردند و نمى‌آشامند[3].

مؤلف: عياشى عين اين معنا را از ابى الربيع از امام صادق (ع)[4] و همچنين شيخ در تهذيب به سند خود از آن جناب نقل كرده‌اند[5] و از طرف اهل سنت هم اين معنى روايت شده است.

[1] تفسير مجمع البيان ج 2 ص 316.

[2] ( 2 و 3) تفسير عياشى ج 1 ص 341 ح 189.

[3] ( 2 و 3) تفسير عياشى ج 1 ص 341 ح 189.

[4] تفسير عياشى ج 1 ص 341 ح 190.

[5] تهذيب الاحكام ج 1 ص 93 ح 17.