و به هر حال آيه شريفه به سياقى كه دارد شهادت مى‌دهد بر اين كه مراد از حسنه و سيئه چيزهايى است كه مى‌توان آن را به خداى تعالى نسبت داد و مسلمانان مورد بحث نيز خودشان يكى از آن دو يعنى حسنه را به خداى تعالى و ديگرى را كه سيئه است، به رسول خدا 6 نسبت داده‌اند، پس معلوم مى‌شود منظور از حسنه و سيئه اعمال خوب و بد نيست، بلكه حوادث و پيشامدهاى خوب و بدى است كه اين مسلمانان در اثر بعثت رسول خدا 6 و ترفيع پايه‌هاى دين و نشر دادن دعوت و آوازه آن به وسيله جهاد با آن روبرو شدند، به عبارتى روشن‌تر منظور از حسنه، فتح و فيروزى و غنيمت است (در صورتى كه در جنگ‌ها بر دشمن غالب آيند) و كشته شدن و مجروح گشتن و گرفتار و اسير شدن است (در صورتى كه شكست بخورند) و اگر سيئه‌ها را به رسول خدا 6 نسبت مى‌دادند از باب تطير (فال بد زدن) بوده است و يا مى‌خواسته‌اند بگويند كه آن حضرت ضعف مديريت دارد و زمامدارى را آن طور كه بايد نمى‌داند.

به همين جهت خداى تعالى به آن جناب دستور داد چنين پاسخشان دهد:(كُلٌّ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ)، به ايشان بگو سرنوشت‌ها چه خوب و چه بد آن از ناحيه خداى تعالى است ، چون حوادثى است كه ناظم نظام عالم آن را رديف مى‌كند و ناظم نظام عالم، تنها و تنها خدا است و احدى شريك او نيست، براى اينكه همه اشياء و موجودات هم در هستى خود و هم در بقاى خود و هم در حوادثى كه بر ايشان پيش مى‌آيد، منقاد و تحت فرمان خداى تعالى هستند و بس و آن طور كه قرآن كريم تعليم مى‌دهد، زمام هستى و شؤون هستى و بقاى موجودات به دست غير او نيست.

سپس به عنوان تعجب از جمود فكرى و خمود فهم آنان كه نمى‌توانند اين حقيقت را درك كنند مى‌پرسد:( فَما لِهؤُلاءِ الْقَوْمِ لا يَكادُونَ يَفْقَهُونَ حَدِيثاً ؟).

[حسنات و خيرات از ناحيه خداى سبحان است و ناگواريها و سيئات از ناحيه خود انسانها است و در عين حال همه حسنات و سيئات مستند به خداى تعالى است‌]

(ما أَصابَكَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللَّهِ وَ ما أَصابَكَ مِنْ سَيِّئَةٍ فَمِنْ نَفْسِكَ) بعد از آنكه فرمود اينان به هيچ وجه چيزى نمى‌فهمند، براى اينكه حقيقت امر را بيان كند خطاب را از آنان برگرداند، با اينكه در جمله:(قُلْ كُلٌّ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ) روى سخن به آنان بود، روى سخن را از آنان برگردانيده و متوجه رسول خدا 6 كرد تا بفهماند آنان لياقت آن را ندارند كه مورد خطاب قرار گيرند و آن گاه به بيان حقيقت حسنات و سيئاتى كه به آن جناب مى‌رسد از لحاظ مبدأ و منشا آنها پرداخته، خاطر نشان ساخت كه رسول خدا 6 فى نفسه و مستقلا خصوصيتى در اين حقيقت كه خود يكى از احكام وجودى و دائر بين همه و يا حد اقل دائر در بين انسانها است ندارد و حسنات و سيئات در بين همه‌