يحبهم در آيه مورد بحث است كه در اوصاف دشمنان كفار آمده و نيز فرموده:(إِنَّكُمْ إِذاً مِثْلُهُمْ)[1].

پس با اين بيان روشن گرديد كه آيه شريفه به نحوى متصل به آيات قبل است و در اين مقام است كه روشن سازد دين خدا از اينگونه مردم نيرنگ باز بى‌نياز است، براى اينكه مردمى كه از ترس منافع مادى، خود را در ورطه مخالفت با خدا مى‌افكنند و با يهود و نصارا دوستى مى‌كنند، در صراطى قرار دارند كه آرام آرام نفاق در دلهاشان رخنه مى‌كند و قبل از گرفتار شدن به نفاق، مبتلا به بيمارى دل هستند، جماعتى هستند كه جمعى از آنان بيمار دلند، باكى ندارند از اينكه با از دست دادن سرمايه دين، دنيا را به دست آورند و آنچه در نزد دشمنان دين از عزت كاذب و مقام‌هاى حيوانى و فانى سراغ دارند را مقدم مى‌دارند بر عزت حقيقى كه تنها از آن خدا و رسول او و مؤمنين است و بر سعادت واقعى كه هم شامل زندگى دنيا است و هم آخرت.

[در آيه شريفه ((فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ ...)) پيشگويى غيبى شده است‌]

آيه شريفه كه اين معنا را فاش ساخته، در حقيقت يك پيشگويى غيبى است كه از آن خبر مى‌دهد و مى‌گويد: خداى سبحان در مقابل تلون و دو چهرگى اين مردم سست ايمان و صدمه‌هايى كه دين از ناحيه آنان خورده و در ازاى اينكه اينان محبت غير خدا را بر محبت خدا ترجيح دادند و عزت را از ناحيه غير خدا طلب كردند و نيز در مقابل اينكه در امر جهاد در راه خدا سهل‌انگارى نموده و از ملامت‌ها ترسيدند به زودى قومى را خواهد آورد كه آنها را دوست مى‌دارد و آن قوم نيز خدا را دوست مى‌دارند، مردمى كه در برابر مؤمنين خاضع و ذليل و در مقابل كفار شديد و شكست‌ناپذيرند، مردمى كه در راه خدا جهاد مى‌كنند و از ملامت هيچ ملامت‌گرى پروا نمى‌نمايند.

بيشتر مفسرين هر چند متوجه اين معنا كه آيه شريفه خبرى از غيب مى‌دهد شده، و بحث‌هاى طولانى پيرامون اين مطلب كه منظور از آن قومى كه بعدها مى‌آيند چيست؟ به راه انداخته‌اند الا اينكه در تفسير مفردات آيه، سهل‌انگارى نموده و حق معناى اوصافى را كه در آيه ذكر شده ادا نكرده‌اند نتيجه سهل‌انگارى آنها اين شده كه با كلام خداى تعالى آن معامله را كرده باشند كه با كلام غير خدا مى‌كنند، يعنى جائز دانسته‌اند كه در كلام خداى تعالى هم مانند كلام غير او بارى به هر جهت واقع بشود.

[1] شما كه كفار را دوست مى‌داريد مثل همان كفاريد. سوره نساء، آيه 140 .