و اين آيه چنين مى‌نمايد كه از آيه قبلى انتزاع و نتيجه گيرى شده است، چون آيه قبلى هم ثواب كسانى را بيان مى‌كرد كه ايمان آورده، عمل صالح مى‌كنند و مى‌فرمود:(فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَيُوَفِّيهِمْ أُجُورَهُمْ وَ يَزِيدُهُمْ مِنْ فَضْلِهِ) و شايد به همين جهت بوده كه در اينجا كيفر كسانى را كه از پيروى برهان و نور تخلف مى‌كنند بيان نكرد، چون اين آيه، خود، همان مضمون آيه قبل را دارد و با اين حال ديگر حاجتى نبود كه وضع متخلفين و آنها كه استنكاف و استكبار مى‌ورزند را دوباره تكرار كند، چون در اينجا فهماند جزاى پيروان اينجا، جزاى پيروان آنجا است و در اين ميان به جز دو طائفه وجود ندارد يا پيرو و يا متخلف.

و بر اين اساس جمله:(فَسَيُدْخِلُهُمْ فِي رَحْمَةٍ مِنْهُ) در مقابل جمله:(فَيُوَفِّيهِمْ أُجُورَهُمْ) است كه همانا بهشت باشد و نيز در اين آيه جمله: و فضل در مقابل جمله:(وَ يَزِيدُهُمْ مِنْ فَضْلِهِ) در آن آيه است و اما جمله:(وَ يَهْدِيهِمْ إِلَيْهِ صِراطاً مُسْتَقِيماً)، در حقيقت يكى از آثار اعتصام به خداى تعالى است كه در سوره آل عمران نيز ذكرش آمده و فرموده بود:(وَ مَنْ يَعْتَصِمْ بِاللَّهِ فَقَدْ هُدِيَ إِلى‌ صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ)[1].

[1] سوره آل عمران، آيه 101 .