بحث روايتى [ (رواياتى در ذيل آيه شريفه:(لا يُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ ...))]

در مجمع البيان در ذيل آيه:(لا يُحِبُّ اللَّهُ ...) مى‌گويد: خداى تعالى دوست نمى‌دارد كه كسى در مقام انتقام ناسزا بگويد، مگر آنكه به راستى مظلوم واقع شده باشد كه در اين صورت جائز است از ظالم خود به نحوى كه شرع اجازه داده انتقام بگيرد، آن گاه اضافه كرده كه اين معنا كه ما براى آيه كرديم از امام باقر (ع) روايت شده.[1] و در تفسير عياشى از ابى الجارود از امام صادق (ع) روايت آمده كه فرمود:

(الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ) اين است كه عيب‌هايى كه در دشمنت هست بر ملا كنى (نه عيب‌هايى كه در او نيست)[2].

و در تفسير قمى آمده كه در حديثى ديگر در تفسير اين آيه آمده كه اگر كسى نزد تو آمد و در باره تو مدح و ثنائى گفت و اعمال خير و صالحى برايت برشمرد كه در تو نيست، از او قبول مكن واو را تكذيب كن كه به تو ظلم كرده است.[3] و عياشى در تفسيرش به سند خود از فضل بن ابى قرة از امام صادق (ع) روايت كرده كه در تفسير آيه:(لا يُحِبُّ اللَّهُ ...) فرموده: هر كس قومى را ميهمان كند و بد پذيرايى كند، او از كسانى است كه ظلم كرده، پس بر ميهمانان حرجى نيست كه در باره او چيزى بگويند.[4] مؤلف: اين روايت را صاحب مجمع البيان‌[5] نيز از آن جناب نقل كرده، ولى بدون ذكر سند، و از طرق اهل سنت از مجاهد نيز نقل شده است.

و روايات به هر حال دلالت دارد بر عموميت مفاد آيه همانطور كه ما نيز عموميت را استفاده كرديم.

[1] مجمع البيان، ج 3 ص 131.

[2] تفسير عياشى، ج 1 ص 283 ح 297.

[3] تفسير قمى، ج 1 ص 157.

[4] تفسير عياشى، ج 1 ص 283 ح 296.

[5] مجمع البيان، ج 3 ص 131.