نوشته مى‌شود، و بنده خدا مى‌تواند به وسيله توبه و استغفار، آن اثر سوء را از بين ببرد، و اگر بنده خدا توبه و استغفار بكند، خدا را غفور و رحيم خواهد يافت.

و آيه دوم تذكر مى‌دهد كه هر گناهى كه ايشان مرتكب شوند، تنها و تنها به ضرر خود كرده و ممكن نيست كه اثر آن گناه خطا برود، يعنى دامن او را نگيرد و به جاى او دامنگير غير شود. پس گنه كار بى‌خود تلاش نكند، و براى تبرئه خود گناه خود را به گردن بى گناهى نيندازد و دست به افتراء و تهمت نزند.

و آيه سوم توضيح مى‌دهد كه خطا و گناهى كه انسان مرتكب مى‌شود، به فرض هم كه به ديگران تهمت بزند و به گردن بى گناهان بشكند، تازه مرتكب گناهى ديگر، غير گناه اول شده است.

[آثار و تبعات گناه فقط گريبانگير شخص گنهكار است، نه غير از او]

(وَ مَنْ يَكْسِبْ إِثْماً فَإِنَّما يَكْسِبُهُ عَلى‌ نَفْسِهِ وَ كانَ اللَّهُ عَلِيماً حَكِيماً) در سابق گذشت كه اين آيه از نظر مضمون مرتبط به آيه بعد است كه مساله تهمت به خدا و گناه را متعرض است، و بنا بر اين جمله مورد بحث به منزله مقدمه است براى آن آيه و در نتيجه جمله: (فَإِنَّما يَكْسِبُهُ عَلى‌ نَفْسِهِ‌) در اين صدد است كه اثر گناه را منحصرا معين در مرتكب آن كند، و اين خود اندرزى است به كسانى كه گناه مى‌كنند، و سپس آن را به گردن بى گناهى مى‌اندازند، و معناى آيه- و خدا داناتر است- اين است كه بر هر كس كه گناهى مرتكب مى‌شود واجب است متوجه اين معنا بشود كه هر گناهى بكند عليه خودش مى‌كند، و دود گناه او تنها به چشم خودش مى‌رود، و نه به چشم ديگران و گناه را او مرتكب شده، نه غير او، هر چند كه به گردن ديگران بيندازد، و يا كسى گناه او را گردن بگيرد، نه تهمت گناه او را به گردن ديگران مى‌اندازد و نه تعهد ديگران اثر گناه او را از او دور مى‌سازد. چون خدا مى‌داند گناه را چه كسى مرتكب شده، و او شخص گنه كار است، نه متهم و نه كسى كه گردن گرفته، و خدا حكيم است، و به جرم گناه، غير گناه كار را مؤاخذه نمى‌كند، و وزر گناه را جز بر و ارزش نمى‌دهد، هم چنان كه در جاى ديگر فرموده:(لَها ما كَسَبَتْ وَ عَلَيْها مَا اكْتَسَبَتْ)[1] و نيز فرموده:(وَ لا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرى‌)[2] و نيز فرموده:(وَ قالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلَّذِينَ آمَنُوا اتَّبِعُوا سَبِيلَنا وَ لْنَحْمِلْ خَطاياكُمْ وَ ما هُمْ بِحامِلِينَ مِنْ خَطاياهُمْ مِنْ شَيْ‌ءٍ إِنَّهُمْ لَكاذِبُونَ)[3].

[1] به نفع انسان است آنچه كسب كرده و به ضرر انسان است آنچه كسب كرده است. سوره بقره، آيه 286 .

[2] و هيچ متعهدى نمى‌تواند گناه ديگرى را تعهد كند و به گردن بگيرد. سوره انعام، آيه 164 .

[3] كفار به مؤمنين گفتند بيائيد طريقه ما را قبول كنيد، اگر ضررى در اين كار ديديد ما گردن مى‌گيريم، ولى آنها نمى‌توانند خطاهاى اينان را گردن بگيرند كه مردمى دروغگويند. سوره عنكبوت، آيه 12 .