نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 4 صفحه : 388
و اگر خواننده محترم (كه خدايش توفيق دهد) آن
طورى كه بايد مساله را مورد دقت قرار دهد خواهد ديد كه تعدد توبه خداى تعالى با
قياس به توبه عبد است، و گرنه توبه او يكى است، و آن عبارت است از رجوع خداى تعالى
به رحمتش به سوى بنده كه هم قبل از توبه عبد را شامل مىشود و هم بعد از آن را، و
گاه هم مىشود كه بدون توبه عبد شامل حال او مىشود كه در سابق در ذيل آيه:(وَ لَا الَّذِينَ يَمُوتُونَ وَ هُمْ كُفَّارٌ)[1] از آن
استفاده كرديم، و گفتيم قبول شفاعت شفيع در حق بنده گنهكار در روز قيامت يكى از
مصاديق توبه خداى تعالى است، و آيه شريفه:(وَ اللَّهُ يُرِيدُ أَنْ
يَتُوبَ عَلَيْكُمْ وَ يُرِيدُ الَّذِينَ يَتَّبِعُونَ الشَّهَواتِ أَنْ تَمِيلُوا
مَيْلًا عَظِيماً)[2]، (خدا مىخواهد
بر شما توبه برد، و كسانى كه شهوات را پيروى مىكنند مىخواهند شما به انحرافى
بزرگ منحرف شويد).
[توبه در
باره بعضى از بندگان مقرب خدا نيز مصداق مىيابد (توبه عمومى خداى سبحان)]
مطلبى ديگر
كه تذكرش لازم است اين كه مساله قرب و بعد نزديكى به خدا و دورى از او دو امر نسبى
هستند، ممكن است بعد، در مقام قرب هم تحقق يابد، بعد از يك مرحله، و قرب به
مرحلهاى ديگر، و بنا بر اين معناى توبه در باره رجوع بعضى از بندگان مقرب خدا نيز
مصداق مىيابد، چون موقف او را اگر مقايسه كنيم با موضع كسى كه از او مقربتر و به
خداى تعالى نزديكتر است، رجوع او به خدا، توبه مىشود.
شاهد اين
گفتار ما توبههايى است كه خداى تعالى در كلام مجيدش از انبياى معصوم و بىگناه
: حكايت فرموده از آن جمله در باره آدم (ع) چنين مىفرمايد:(فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِماتٍ فَتابَ عَلَيْهِ)[3]، (پس آدم كلماتى را
از پروردگارش دريافت نمود، و در نتيجه خداى تعالى توبهاش بپذيرفت). و نيز در
حكايت دعاى ابراهيم و اسماعيل (ع) بعد از بناى كعبه مىفرمايد:(وَ تُبْ عَلَيْنا إِنَّكَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ)[4] و از موسى (ع) حكايت
مىكند كه گفت:(سُبْحانَكَ تُبْتُ إِلَيْكَ وَ أَنَا أَوَّلُ
الْمُؤْمِنِينَ)[5]، و در خطاب
به پيامبر اسلام مىفرمايد:(فَاصْبِرْ إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ
حَقٌّ وَ اسْتَغْفِرْ لِذَنْبِكَ وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ بِالْعَشِيِّ وَ
الْإِبْكارِ)