روايت كرده كه گفت: از آن جناب از آيه (يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَ الْمَلائِكَةُ صَفًّا لا يَتَكَلَّمُونَ ...) پرسيدم، فرمود به خدا سوگند ماييم آنهايى كه در قيامت اذن دارند و صواب مى‌گويند.

پرسيدم: وقتى به سخن آييد چه مى‌گوييد؟ فرمود: پروردگار خود را ثنا گفته و بر پيامبران درود مى‌فرستيم، و براى شيعيان خود شفاعت مى‌كنيم، و پروردگار ما شفاعت ما را رد نمى‌كند (تا آخر حديث)[1].

مؤلف: اين روايت را صاحب مجمع البيان هم از عياشى نقل كرده، كه او بدون ذكر راويان وسط، از معاوية بن عمار از امام صادق (ع) نقل كرده است‌[2].

[ما هستيم آنها كه در قيامت اجازه سخن داشته شفاعت مى‌كنيم‌]

و اين روايت از باب ذكر بعضى از مصاديق است، و گر نه در روز قيامت شفيعان ديگر نيز وجود دارند، مثل ملائكه و انبيا و مؤمنين، البته آن مؤمنينى كه اجازه تكلم مى‌يابند، و باز شهدايى از امت‌هاى ديگر هستند كه آنان نيز به حكم نص قرآن كريم و احاديث اجازه سخن مى‌يابند.

[1] اصول كافى، ج 1، ص كتاب الحجة، ص 435، ح 1، چاپ بيروت.

[2] مجمع البيان، ج 10، ص 427، چاپ تهران.