دنبال آن هم تفرقه‌هايى ديگر در ساير شؤون حيات و سعادت زندگيشان پديد آورد، و اگر خدا مى‌خواست، مى‌توانست از تاثير اختلاف جلوگيرى كند، بطورى كه هر چند اختلاف در آنان وجود داشته باشد كارشان به جنگ و قتال منتهى نشود، و پنجه به روى هم نكشند، و ليكن چنين چيزى را نخواست و اين سبب را مانند ساير اسباب و علل به حال خود گذاشت، تا طبق سنت جاريه‌اش در همه اسباب رفتار كرده باشد، همان سنتى كه خود او در عالم صنع و ايجاد جارى كرده، و خدا هر چه بخواهد مى‌كند.

[سر پيچى كردن از انفاق كفر و ظلم است‌]

(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا أَنْفِقُوا) ... معناى اين جمله واضح است، نكته‌اى كه در اين آيه است اين است كه ذيلش دلالت دارد بر اينكه سرپيچى كردن از انفاق، كفر و ظلم است.

بحث روايتى [ (در ذيل آيات گذشته، وقوع اختلاف بعد از رسول خدا 6 و رواياتى در باره تكليم خدا)]

در كافى، از امام باقر ع روايت آورده كه در تفسير جمله (تِلْكَ الرُّسُلُ فَضَّلْنا) ... فرموده: همين آيه دلالت دارد بر اينكه اصحاب محمد ص هم از اين كليت مستثنى نبودند يعنى ايشان هم بعد از رسول خدا 6 دو دسته شدند، بعضى كافر و بعضى مؤمن.[1] و در تفسير عياشى از اصبغ بن نباته روايت آورده كه گفت: در خدمت امير المؤمنين على بن ابى طالب سلام اللَّه عليه در روز جنگ جمل ايستاده بودم كه مردى نزدش آمد، و پيش رويش ايستاده و عرضه داشت: يا امير المؤمنين مردم تكبير گفتند، ما هم گفتيم، مردم لا اله الا اللَّه گفتند، ما نيز گفتيم، مردم نماز خواندند ما هم خوانديم، پس چرا با اين مردم بجنگيم؟!.[2] حضرت فرمود: بر سر اين آيه مى‌جنگيم كه خداى تعالى مى‌فرمايد: (تِلْكَ الرُّسُلُ فَضَّلْنا بَعْضَهُمْ عَلى‌ بَعْضٍ، مِنْهُمْ مَنْ كَلَّمَ اللَّهُ، وَ رَفَعَ بَعْضَهُمْ دَرَجاتٍ، وَ آتَيْنا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ الْبَيِّناتِ، وَ أَيَّدْناهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ وَ لَوْ شاءَ اللَّهُ مَا اقْتَتَلَ الَّذِينَ مِنْ بَعْدِهِمْ‌) (و مائيم آن مسلمانانى كه بعد از انبيا قرار داريم)(وَ لكِنِ اخْتَلَفُوا فَمِنْهُمْ مَنْ آمَنَ وَ مِنْهُمْ مَنْ كَفَرَ وَ لَوْ شاءَ اللَّهُ مَا اقْتَتَلُوا، وَ لكِنَّ اللَّهَ يَفْعَلُ ما يُرِيدُ)

[1] نيز در تفسير نور الثقلين، ج 1، ص 213

[2] تفسير عياشى، ج 1، ص 136