نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 2 صفحه : 293
غيره را نيز اثم خوانده، و هيچ يك را اثم كبير
نخوانده به جز شراب، و قمار، و به جز شرك كه آن را اثم عظيم ناميده و فرموده:(وَ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدِ افْتَرى إِثْماً عَظِيماً)[1].
و سخن كوتاه
اينكه: هيچ شكى نيست در اينكه آيه مورد بحث دلالت بر تحريم دارد.
از ذيل اين
دو آيه بر مىآيد كه مسلمانان بعد از شنيدن آيه سوره بقره هنوز از مىگسارى دست
بردار نبودند، و به كلى آن را ترك نكرده بودند، تا اين دو آيه نازل شد، و در آخرش
فرمود حالا ديگر دست بر مىداريد يا خير؟.
همه آنچه
گفته شد در باره شراب بود.
[شرح بقيه
مفردات آيه شريفه]
و اما ميسر:
مفاسد اجتماعى آن و اينكه مايه فرو ريختن پايههاى زندگى است امرى است كه هر كسى
آن را به چشم خود مىبيند، و نياز به بيان ندارد، و ان شاء اللَّه به زودى در سوره
مائده متعرض آن خواهيم شد.
اينجا گفتگوى
ما در شراب و قمار پايان يافت، حال به بحثى كه در باره كلمات آيه داشتيم برگرديم،(قُلْ فِيهِما إِثْمٌ كَبِيرٌ، وَ مَنافِعُ لِلنَّاسِ) معناى كلمه اثم را
گفتيم، اما كلمه (كبير) صفت مشبهه از كبر است، و كبر در حجمها به منزله كثرت است
در اعداد، و مقابل كبر صغر است، هم چنان كه در مقابل كثرت قلت است، پس كبر و صغر
دو وصف نسبى هستند، به اين معنا كه جسم و يا حجمى معين، نسبت به حجمى ديگر كوچكتر
از حجم كبير، و نسبت به حجمى سوم بزرگتر از حجم صغير است، و اگر اين مقايسه و نسبت
نبود هيچ چيز نه كبير بود و نه صغير، هم چنان كه هيچ عددى نه بسيار بود و نه اندك.
و اين معنا
به نظر نزديك مىرسد كه اولين بارى كه بشر متوجه معناى كبر شده در حجمها بوده،
چون حجم يك كميت متصل در جسمانيت است، آن گاه از حجم و صورت آن
[2] اى كسانى كه ايمان آوردهايد شراب و قمار و انصاب و ازلام
پليدى و از عمل شيطان است، زنهار كه از آن اجتناب كنيد، شايد رستگار گرديد، تنها
هدف شيطان اين است كه با شراب و قمار ميانه شما دشمنى و كينه بيندازد، و شما را از
راه خدا و از نماز جلوگيرى كند آيا دست از آنها بر مىداريد؟ سوره مائده آيه
91
نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 2 صفحه : 293