[سوره البقرة (2): آيات 204 تا 207]

(وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يُعْجِبُكَ قَوْلُهُ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ يُشْهِدُ اللَّهَ عَلى‌ ما فِي قَلْبِهِ وَ هُوَ أَلَدُّ الْخِصامِ (204) وَ إِذا تَوَلَّى سَعى‌ فِي الْأَرْضِ لِيُفْسِدَ فِيها وَ يُهْلِكَ الْحَرْثَ وَ النَّسْلَ وَ اللَّهُ لا يُحِبُّ الْفَسادَ (205) وَ إِذا قِيلَ لَهُ اتَّقِ اللَّهَ أَخَذَتْهُ الْعِزَّةُ بِالْإِثْمِ فَحَسْبُهُ جَهَنَّمُ وَ لَبِئْسَ الْمِهادُ (206) وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ وَ اللَّهُ رَؤُفٌ بِالْعِبادِ (207))

ترجمه آيات‌

و پاره‌اى از مردم، منافق و سالوسند كه وقتى سخن از دين و صلاح و اصلاح مى‌كنند تو را به شگفت مى‌آورند و خدا را گواه مى‌گيرند كه آنچه مى‌گويند مطابق آن چيزى است كه در دل دارند و حال آنكه سرسخت‌ترين دشمنان دين و حقند (204).

(به شهادت اينكه) وقتى بر مى‌گردند (و يا وقتى به ولايت و رياستى مى‌رسند) با تمام نيرو در گستردن فساد در زمين مى‌كوشند و به مال و جانها دست مى‌اندازند با اينكه خدا فساد را دوست نمى‌دارد (205).

و وقتى به ايشان گفته مى‌شود از خدا بترس دستخوش آن غرورى مى‌شوند كه گناه در دلشان ايجاد كرده و