انعمت عليه- بهره‌مندش كردم اشاره است به اينكه احسان عبد در حقيقت احسان خدا است به او، كه او را موفق به كار نيك كرد[1].

[چند روايت در باره وجود دو قسم بهشت و در باره همسران بهشتى‌]

و در مجمع البيان در ذيل آيه (وَ مِنْ دُونِهِما جَنَّتانِ‌) از علاء بن سيابه از ابى عبد اللَّه امام صادق (ع) روايت كرده كه علاء گفت: به آن جناب عرضه داشتم: مردم از اين اعتقاد ما تعجب مى‌كنند، كه مى‌گوييم بعضى از مردم از آتش دوزخ در مى‌آيند، و داخل بهشت مى‌شوند، آرى مردم به ما مى‌گويند: لا بد اين دوزخيان با اولياى خدا محشور و همنشين هم مى‌شوند؟ حضرت فرمود: اى علاء بهشت تنها بهشت اوليا نيست، از بهشت ايشان پايين‌تر نيز بهشت هست، خداى تعالى مى‌فرمايد:(وَ مِنْ دُونِهِما جَنَّتانِ)، پس لازمه بيرون شدن گنهكاران از دوزخ اين نيست كه با اولياى خدا محشور هم باشند[2].

و در الدر المنثور است كه ابن جرير، ابن ابى حاتم و ابن مردويه، از ابو موسى از رسول خدا 6 روايت كرده‌اند كه در تفسير دو آيه‌(وَ لِمَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ جَنَّتانِ) و(وَ مِنْ دُونِهِما جَنَّتانِ) فرموده: دو بهشت اول از طلا، و براى مقربين، و دو بهشت دوم از نقره و براى اصحاب يمين است‌[3].

مؤلف: اين دو روايت بيان گذشته ما در تفسير دو آيه مذكور را تاييد مى‌كند.

و نيز در آن كتاب است كه طبرانى و ابن مردويه از ابى ايوب روايت كرده‌اند كه گفت: از رسول خدا 6 معناى آيه‌(مُدْهامَّتانِ) را پرسيدم، فرمود:

يعنى دو بهشت سر سبز[4].

و قمى در تفسيرش به سندى كه به يونس بن ظبيان دارد از امام صادق (ع) روايت كرده كه در تفسير جمله نضاختان فرمود: يعنى دو چشمه فوار و جوشان‌[5].

و باز در همان كتاب در معناى جمله‌(فِيهِنَّ خَيْراتٌ حِسانٌ) آمده كه: معصوم فرمود:

منظور دخترانى است كه چون گياه بر لب شط كوثر مى‌رويند، هر قدر از آنها گرفته شود دوباره به جايش مى‌رويد[6].

و در مجمع البيان در ذيل جمله خيرات حسان از ام سلمه از رسول خدا 6

[1] الدر المنثور، ج 6، ص 149.

[2] مجمع البيان، ج 9، ص 210.

[3] الدر المنثور، ج 6، ص 146.

[4] الدر المنثور، ج 6، ص 149.

[5] ( 5 و 6) تفسير قمى، ج 2، ص 346.

[6] ( 5 و 6) تفسير قمى، ج 2، ص 346.