و محققا روز جزا واقع شدنى است (6).

به آسمان آراسته سوگند (7).

كه شما در سخنانى مختلف سرگردانيد (8).

سخنانى كه هر كس از كتاب خدا منحرف مى‌شود به وسيله آن منحرف مى‌شود (9).

خدا بكشد كسانى را كه بى دليل و برهان در باره روز جزاء سخن مى‌گويند (و مردم را منحرف مى‌كند) (10).

آنهايى كه در جهلى عميق غرق در غفلتند (11).

و در چنين ظلمت و غفلتى مى‌پرسند روز جزاء كى است (12).

روزى است كه همين خراصان در آتش گداخته مى‌شوند (13).

و به ايشان گفته مى‌شود بچشيد ان عذابى را كه مى‌خواستيد در آمدنش عجله شود (14).

محققا مردم با تقوى در بهشت‌ها و چشمه‌سارهايى وصف‌ناپذيرند (15).

در حالى كه به آنچه پروردگارشان به ايشان مى‌دهد راضى‌اند، چون در دنيا از نيكوكاران بودند (16).

آرى، اندكى از شب‌ها را مى‌خوابيدند (17).

و در سحرها استغفار مى‌كردند (18).

و در اموال خود براى سائل و محروم حقى قائل بودند (19).

بيان آيات [بيان غرض و مفاد اين آيات شريفه‌]

دعوت پيامبر اسلام همواره لبه تيزش به طرف وثنيت بود، كه ايشان را به توحيد در ربوبيت مى‌خواند، و مى‌خواست به آنها بفهماند كه خداى تعالى تنها رب آنان و رب تمامى عالم است. و اين دعوتش از دو طريق بود، يكى از راه بشارت و نويد، و يكى از راه انذار و تهديد كه مخصوصا بر اين انذار بيشتر تكيه داشت. و انذارش به دو چيز بود: يكى عذاب دنيا كه اقوام و ملل گذشته را به جرم تكذيب منقرض ساخت. و يكى هم عذاب آخرت كه عذابى است جاودانه. و در پيشبرد دعوت همين انذار مؤثر و عمده بود، چون اگر حساب و جزاى روز قيامت نباشد، ايمان به وحدانيت خدا و نبوت انبياء لغو و بى اثر است.

هم چنان كه مشركين به همين منظور خداى آسمان و زمين را با خدايان دروغين معاوضه كردند، و شديدا با اصول سه‌گانه توحيد و نبوت و معاد مخالفت و انكار مى‌ورزيدند.