دنيايى است كه اينان جمع مى‌كنند[1].

[رواياتى ديگر در ذيل برخى آيات گذشته‌]

و در كافى به سند خود از سعيد بن مسيب روايت كرده كه گفت: من از على بن الحسين (ع) از كلام خداى عز و جل پرسيدم كه مى‌فرمايد:(وَ لَوْ لا أَنْ يَكُونَ النَّاسُ أُمَّةً واحِدَةً) فرمود منظورش از اين امت، امت محمد است كه اگر همه كفار و داراى يك مسلك نمى‌شدند(لَجَعَلْنا لِمَنْ يَكْفُرُ بِالرَّحْمنِ ...)[2].

و در تفسير قمى به سند خود از يحيى بن سعيد از امام صادق (ع) روايت كرده كه در معناى جمله‌(فَإِمَّا نَذْهَبَنَّ بِكَ) فرمود: اگر تو را از مكه به مدينه هم ببريم، اراده كرده‌ايم كه دوباره به مكه برگردانيم، و به وسيله على بن ابى طالب (ع) از اهل مكه انتقام بگيريم‌[3].

و در الدر المنثور است كه عبد الرزاق، عبد بن حميد، ابن جرير، ابن منذر، و حاكم- وى حديث را صحيح دانسته- از قتاده روايت كرده‌اند كه در تفسير جمله‌(فَإِمَّا نَذْهَبَنَّ بِكَ فَإِنَّا مِنْهُمْ مُنْتَقِمُونَ) از انس نقل كرده كه گفت: رسول خدا 6 از دنيا رفت، و نقمت و عذاب به جاى گذاشت. تا آن جناب بود خداوند هيچ ناملايمى از امتش به وى ننمود تا از دنيا رفت، در حالى كه هيچ پيامبرى نبود مگر آنكه عذاب خدا را در امتش مى‌ديد، مگر پيغمبر شما كه عذاب امتش را براى آينده‌اش پيش بينى كرد، و در خواب ديد كه بعد از درگذشتش چه بر سر امتش مى‌آيد، و به همين جهت ديگر هرگز خندان و خوشحال ديده نشد تا از دنيا رفت‌[4].

مؤلف: اين معنا از انس و نيز از على بن ابى طالب و از غير آن دو بطريقى ديگر نقل شده‌[5].

و نيز در همان كتاب مى‌گويد: ابن مردويه از طريق محمد بن مروان، از كلبى، از ابى صالح، از جابر بن عبد اللَّه، از رسول خدا 6 روايت كرده كه در ذيل آيه‌(فَإِمَّا نَذْهَبَنَّ بِكَ فَإِنَّا مِنْهُمْ مُنْتَقِمُونَ) فرموده است: اين آيه در باره على بن ابى طالب نازل شده كه بعد از درگذشتم از ناكثين و قاسطين انتقام خواهد گرفت‌[6].

[1] احتجاج، ج 1، ص 27.

[2] كافى، ج 2، ص 265.

[3] تفسير قمى، ج 2، ص 284.

[4] الدر المنثور، ج 6، ص 18.

[5] ( 5 و 6) الدر المنثور، ج 6، ص 18.

[6] ( 5 و 6) الدر المنثور، ج 6، ص 18.