نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی جلد : 17 صفحه : 585
جاى آن
قرينها، قرينهاى ديگر از شيطانها برايشان قرار داد، تا ملازم آنان باشند، و اين
را به عنوان مجازات در مقابل كفر و فسوقشان كرد.
بعضى[1]
از مفسرين گفتهاند: معناى آيه اين است كه ما به جاى آن قرينهاى صدق، كه مامور
بودند با آنها همنشين باشند، و نشدند، قرينهاى بدى از جن و انس برايشان معين
كرديم ولى شايد معنايى كه ما كرديم بهتر باشد.
[معناى
اينكه قرينهاى سوء براى مشركين (ما بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ ما
خَلْفَهُمْ) را زيبا جلوه دادند]
(فَزَيَّنُوا لَهُمْ ما بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ)
يعنى آن قرينان سوء در نظر ايشان جلوه داد پيش رو و پشت سرشان را، و شايد مراد اين
باشد كه هم لذتهاى مادى را كه داشتند در نظرشان جلوه داد، و هم آنها را كه
آرزومند بودند داشته باشند، و در آينده بدست آورند.
بعضى[2]
از مفسرين گفتهاند: منظور از(ما بَيْنَ
أَيْدِيهِمْ) گناهانى است كه در اثر زينت دادن آن قرينها مرتكب شدند، و منظور از(وَ ما خَلْفَهُمْ)، سنتهاى زشتى است كه در مردم و براى بعد از خود
باب كردند، و ممكن است اين وجه را در وجه قبلى درج نمود.
بعضى[3]
ديگر گفتهاند: مراد از(ما بَيْنَ أَيْدِيهِمْ)
زندگى دنياى ايشان است كه بدان اقبال نموده و آن را مقدم بر آخرت داشتند، و همه
براى آن سعى و تلاش كردند. و مراد از(وَ ما خَلْفَهُمْ)
امر آخرت است كه قرينان سوء ايشان را به انكار آن دعوت نموده گفتند: قيامتى و
نشورى و حسابى و بهشتى و دوزخى در كار نيست. ولى اين وجه، وجه بعيدى است، براى
اينكه انكار قيامت و حساب، زينت دادن زندگى آخرت نيست.
(وَ حَقَّ عَلَيْهِمُ الْقَوْلُ فِي أُمَمٍ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِمْ مِنَ
الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ)- يعنى كلمه عذاب عليه ايشان ثابت و
واجب شد، در حالى كه در امتهايى شبيه به خود بودند، امتهايى از جن و انس كه قبل
از ايشان مىزيستند. و منظور از كلمه عذاب، آيه(وَ الَّذِينَ كَفَرُوا وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا أُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ
فِيها خالِدُونَ)[4]
است، و نيز آيه(لَأَمْلَأَنَّ جَهَنَّمَ مِنْكَ وَ مِمَّنْ تَبِعَكَ
مِنْهُمْ أَجْمَعِينَ)[5]
مىباشد و در آيه مورد بحث جمله(إِنَّهُمْ كانُوا
خاسِرِينَ) تعليل واجب شدن كلمه عذاب، و يا تعليل همه مطالب قبل است.