كتابى است كه آياتش از يكديگر جداست كتابى است خواندنى عربى براى مردمى كه علم داشته باشند (3).

در حالى كه بشارت‌ده و بيم‌رسان است و در عين حال بيشترشان از آن رويگردانيده در نتيجه آن را نمى‌شنوند (4).

مى‌گويند دلهاى ما از پذيرفتن آنچه ما را به سويش مى‌خوانيد در غلافهايى روى هم است و در گوشهايمان سنگينى است و بين ما و تو حجابى است تو كار خود كن كه ما نيز كار خود خواهيم كرد (5).

بگو من تنها بشرى هستم مثل شما با اين فرق كه به من وحى مى‌شود كه معبود شما معبودى است يكتا پس همه يك صدا به سويش رو كنيد و از شركى كه به وى ورزيده‌ايد استغفار كنيد و واى به حال آنان كه شرك مى‌ورزند (6).

همانهايى كه زكات نمى‌دهند و نسبت به آخرت كافرند (7).

در مقابل كسانى كه ايمان آورده و اعمال صالح مى‌كنند اجرى دارند كه هرگز قطع نمى‌شود (8).

بگو راستى شما به خدايى كفر مى‌ورزيد كه زمين را در دو روز خلق كرد و براى او شريك‌ها قايل مى‌شويد با اينكه اين خدا رب تمامى عوالم است؟ (9).

و در زمين كوه‌هاى ريشه‌دار قرار داد كه قسمت بيرونى‌اش سر به آسمان كشيده و نيز در زمين آنچه قوت و رزق هست در چهار فصل پديد آورده قوت و رزقى كه كفاف همه روزى‌خواران را بدهد (10).

سپس بر آسمان كه در آن هنگام دودى بود بپرداخت و آن گاه به هر دو فرمود: چه بخواهيد و چه نخواهيد بايد تحت فرمان درآييد گفتند به طوع و رغبت تحت فرمانيم (11).

پس آسمان‌ها را هفت عدد قرار داد آنهم در دو روز و امر هر آسمانى را در آن وحى كرد و ما آسمان دنيا را به فانوسهايى زينت داديم ستارگانى كه هم زينت آسمانند و هم حافظ آن، اين است تقدير خدايى كه عزيز و داناست (12).

بيان آيات [غرض اصلى اين سوره مباركه‌]

اين سوره پيرامون اعراض كفار از كتابى كه بر آنان نازل شده، يعنى از قرآن كريم، سخن مى‌گويد. غرض اصلى سوره اين است و به همين جهت ملاحظه مى‌كنيد كه يك قسمت از اين سوره در باره همين مساله است، از همان ابتداى سوره اين معنا را خاطرنشان مى‌سازد، و بعد از هر چند آيه يك بار همان را متعرض مى‌شود. براى اينكه اولين آيه آن آيه‌(تَنْزِيلٌ مِنَ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ ...) است، كه تا شش آيه مساله انكار كتاب را دنبال مى‌كند،