يا ظرفى باشد كه در آن بول كنند داخل نمى‌شويم‌[1].

مؤلف: در اين باب در باره صفت ملائكه رواياتى بيرون از حد شمار وارد شده، كه يا مربوط به معاد است، و يا مربوط به معراج رسول خدا 6، و يا در ابواب متفرقه ديگر، و آنچه ما به عنوان نمونه در اين جا آورديم كافى است.

و در عيون در باب روايات جامعى كه از حضرت رضا (ع) نقل شده، به سند خود از آن جناب (ع) نقل كرده، كه فرمود: رسول خدا 6 فرمود: قرآن را با صوت خوش بخوانيد، كه صوت خوش به زيبايى قرآن مى‌افزايد، آن گاه اين جمله را قرائت كردند:(يَزِيدُ فِي الْخَلْقِ ما يَشاءُ)[2].

و در توحيد به سند خود از زراره، از عبد اللَّه بن سليمان، از امام صادق (ع) روايت كرده كه گفت: شنيدم آن جناب مى‌فرمود: قضا و قدر دو تا از مخلوقات خدايند، و خدا هر چه بخواهد در خلق مى‌افزايد[3].

و در مجمع البيان در ذيل جمله (يَزِيدُ فِي الْخَلْقِ ما يَشاءُ) گفته: از ابو هريره از رسول خدا 6 روايت شده كه فرمود: زيادى در خلقت، روى زيبا و صوت خوب و شعر خوب است‌[4].

مؤلف: روايات سه‌گانه اخير از باب جرى و تطبيق كلى بر مصداق است.

گفتارى در باره ملائكه [ (اوصاف چهار گانه ملائكه در قرآن و حديث)]

در قرآن كريم مكرر كلمه ملائكه ذكر شده ولى نام هيچ يك از آنان را نبرده مگر جبرئيل و ميكائيل را و بقيه ملائكه را با ذكر اوصافشان ياد كرده، مانند: ملك الموت و كرام الكاتبين و سفرة الكرام البرره و رقيب و عتيد و غير اينها.

و از صفات و اعمال ملائكه كه در كلام خدا و در احاديث سابق ذكر شده‌اند، يكى اين است كه ملائكه موجوداتى هستند شريف و مكرم، كه واسطه‌هايى بين خداى تعالى و اين عالم محسوس هستند، به طورى كه هيچ حادثه‌اى از حوادث و هيچ واقعه‌اى مهم و يا غير مهم‌

[1] خصال صدوق، ص 138، ح 155.

[2] عيون اخبار الرضا، ج 2، ص 69، ح 322، ط قم.

[3] توحيد صدوق، باب 60، القضا و القدر، ص 364، ح 1، ط انتشارات اسلامى.

[4] مجمع البيان، ج 8، ص 400.