و در باره نبوت فرموده:(وَ أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْرِي) و در باره معاد فرموده:(إِنَّ السَّاعَةَ آتِيَةٌ ...)[1].

(وَ أَنْ أَلْقِ عَصاكَ فَلَمَّا رَآها تَهْتَزُّ كَأَنَّها جَانٌّ وَلَّى مُدْبِراً وَ لَمْ يُعَقِّبْ).

تفسير اين جمله در سوره نمل گذشت.

(يا مُوسى‌ أَقْبِلْ وَ لا تَخَفْ إِنَّكَ مِنَ الْآمِنِينَ) در اين آيه، جمله قيل له- بدو گفته شد حذف شده، و تقدير آيه چنين است: و قيل له يا موسى اقبل و لا تخف انك من الآمنين- و بدو گفته شد اى موسى پيش برو و مترس كه تو از ايمنانى و در اين خطاب به او امنيت مى‌دهد، و با اين جمله معناى آيه شريفه‌(يا مُوسى‌ لا تَخَفْ إِنِّي لا يَخافُ لَدَيَّ الْمُرْسَلُونَ)[2] روشن مى‌شود، كه معنايش اين است كه:

موسى تو فرستاده و مرسلى، و رسولان نزد من ايمنند، نه اينكه مفاد آن عتاب و توبيخ باشد.

(اسْلُكْ يَدَكَ فِي جَيْبِكَ تَخْرُجْ بَيْضاءَ مِنْ غَيْرِ سُوءٍ) مراد از سلوك دست در گريبان فرو بردن دست در آن است، و مراد از سوء - به طورى كه گفته شده- مرض پيسى است.

و ظاهرا در اينكه بيرون آوردن دست از گريبان را مقيد كرد به قيد (مِنْ غَيْرِ سُوءٍ)- بدون پيسى تعريض باشد به تورات كه در سفر خروج، اصحاح چهارم، آيه ششم، مى‌گويد:

سپس رب بدو اين را هم گفت، كه دست خود به گريبانت فرو كن، موسى دست خود را در گريبان كرد و سپس بيرون آورد، ديد كه ناگهان دستش مانند برف از برص سفيد شده .

[وجوه مختلف در معناى جمله:(وَ اضْمُمْ إِلَيْكَ جَناحَكَ مِنَ الرَّهْبِ ...) در خطاب خداوند به موسى 7]

(وَ اضْمُمْ إِلَيْكَ جَناحَكَ مِنَ الرَّهْبِ ...) كلمه رهب - به فتحه راء و سكون هاء- و همچنين رهب - به دو فتحه- و نيز رهب - به ضمه راء و سكون هاء- همه به معناى ترس است. و كلمه جناح - به قول بعضى‌[3]- به معناى دست، و- به قول بعضى ديگر- به معناى بازو است.

بعضى‌[4] از مفسرين گفته‌اند: مراد از اينكه فرمود: جناحت را از ترس به خودت ضم كن اين است كه: هر وقت، در هنگام مشاهده اژدها شدن عصا، دچار ترس شدى، دست خود را بر سينه خود بچسبان .

بعضى‌[5] ديگر گفته‌اند: معنايش اين است كه: دستهاى خود را جمع كن، چون موسى (ع) وقتى ديد كه عصا اژدها شد، دستهاى خود را از ترس به طرف جلو باز

[1] سوره طه، آيه 16- 14.

[2] سوره نمل، آيه 10.

[3] ( 3 و 4 و 5) مجمع البيان، ج 7، ص 252 و روح المعانى، ج 20، ص 75.

[4] ( 3 و 4 و 5) مجمع البيان، ج 7، ص 252 و روح المعانى، ج 20، ص 75.

[5] ( 3 و 4 و 5) مجمع البيان، ج 7، ص 252 و روح المعانى، ج 20، ص 75.