(ع) فرمود ساكت باش، تو تنها فاسقى و بس، پس خداى تعالى اين آيه را نازل كرد:(أَ فَمَنْ كانَ مُؤْمِناً كَمَنْ كانَ فاسِقاً لا يَسْتَوُونَ)[1].

مؤلف: اين روايت را صاحب مجمع البيان از واحدى از ابن عباس‌[2] و نيز سيوطى در الدر المنثور[3] از كتاب اغانى و واحدى و ابن عدى و ابن مردويه و خطيب و ابن عساكر از ابن عباس، و نيز از ابن اسحاق و ابن جرير از عطاء بن يسار، و از ابن ابى حاتم از اسدى از ابن عباس نقل كرده، و نيز از ابن ابى حاتم از ابن ابى ليلى، نظير آن را روايت كرده.

و در كتاب احتجاج از حسن بن على (ع) در حديثى كه راجع به احتجاج آن جناب با عده‌اى از اطرافيان معاويه است، آمده كه فرمود: اما تو اى وليد بن عقبه، به خدا سوگند من تو را به خاطر دشمنى‌ات با على ملامت نمى‌كنم، زيرا آن جناب تو را به خاطر مى‌گسارى‌ات هشتاد تازيانه زد، و پدرت را هم در جنگ بدر با دست خود به سخت‌ترين وجهى بكشت، ولى فقط از تو مى‌پرسم چگونه او را ناسزا مى‌گويى؟ با اينكه خدا او را در ده آيه از قرآن مؤمن خوانده و تو را در قرآن فاسق معرفى كرده و فرموده:(أَ فَمَنْ كانَ مُؤْمِناً كَمَنْ كانَ فاسِقاً لا يَسْتَوُونَ)[4].

و در الدر المنثور است كه: ابن مردويه، از ابن ادريس خولانى، روايت كرده كه گفت: من از عبادة بن صامت، از آيه‌(وَ لَنُذِيقَنَّهُمْ مِنَ الْعَذابِ الْأَدْنى‌ دُونَ الْعَذابِ الْأَكْبَرِ) پرسيدم، گفت: من معناى اين آيه را از رسول خدا 6 پرسيدم، فرمود:

منظور از عذاب نزديكتر، مصائب و بيماريها و دشواريهاست، كه به سوى اسرافگران در دنيا روى مى‌آورد، نه عذاب آخرت، عرضه داشتم: يا رسول اللَّه عذاب ادناى ما چيست؟ (ما كه نه مصيبت ديده‌ايم و نه بيمار شده‌ايم و نه گرفتارى سختى ديده‌ايم)، فرمود: عذاب ادناى شما زكات و طهارت است‌[5].

و در مجمع البيان گفته: در روايت از امام باقر و امام صادق (ع) آمده كه فرمودند: عذاب أدنى دابه و دجال است‌[6].

[1] تفسير قمى، ج 2، ص 170.

[2] مجمع البيان، ج 8، ص 332.

[3] الدر المنثور، ج 5، ص 178.

[4] احتجاج طبرسى، ج 1، ص 412، طبع نجف.

[5] الدر المنثور، ج 5، ص 178.

[6] مجمع البيان، ج 8، ص 332.