بيان آيات‌

در اين آيات جمع ديگرى از انبياء، و برخى از موهبت‌ها و رحمت‌هايى را كه به ايشان اختصاص داده ذكر مى‌كند، و آنان عبارتند از موسى، هارون، اسماعيل و ادريس (ع).

[اشاره به اوصاف موسى 7: كان مخلصا ... و قربناه نجيا]

(وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ مُوسى‌ إِنَّهُ كانَ مُخْلَصاً وَ كانَ رَسُولًا نَبِيًّا).

در سابق معناى كلمه مخلص - به فتح لام- گذشت، كه عبارت است از كسى كه خداوند او را خالص براى خود قرار داده و غير خدا كسى در او نصيبى نداشته باشد، نه در او و نه در عمل او، و اين مقام، بلندترين مقامهاى عبوديت است، و نيز در سابق فرق ميان رسول و نبى گذشت.

(وَ نادَيْناهُ مِنْ جانِبِ الطُّورِ الْأَيْمَنِ وَ قَرَّبْناهُ نَجِيًّا).

كلمه ايمن صفت جانب است، يعنى جانب راست طور، و در مجمع گفته:

كلمه نجى به معناى مناجى است، مانند جليس و ضجيع كه به معناى مجالس و مضاجع است‌[1].

و ظاهر آيه اين است كه منظور از قربناه نزديكى معنوى است نه مكانى، هر چند كه اين معنا در مكان طور واقع شده است و تكلم هم در آن مكان بود، مثال اين آيه شريفه اين است كه مولايى مقتدر و عزيز، بنده ذليل خود را بخواند و او را به مجلس خود نزديك گرداند و بيخ گوشى با او سخن بگويد، و معلوم است كه چنين تقربى به خدا سعادتى است كه براى كس ديگرى دست نمى‌دهد.

(وَ وَهَبْنا لَهُ مِنْ رَحْمَتِنا أَخاهُ هارُونَ نَبِيًّا).

اين آيه اشاره است به اجابت دعايى كه موسى (ع) در اولين بار كه در طور به او وحى شد كرده و گفته بود(وَ اجْعَلْ لِي وَزِيراً مِنْ أَهْلِي هارُونَ أَخِي اشْدُدْ بِهِ أَزْرِي وَ أَشْرِكْهُ فِي أَمْرِي)[2].

[1] مجمع البيان، ج 3، ص 517.

[2] وزيرى از خاندانم براى من قرار بده. برادرم هارون را به وسيله او پشتم را محكم كن و او را در كار من شريك گردان. سوره طه، آيات 29- 32.