مكان از هر چه مايه كراهت و ترس آدمى است، ولى سلام عبارت است از اينكه محل طورى باشد كه هر چه آدمى در آن مى‌بيند ملايم طبعش باشد، نه از آن كراهت داشته باشد، و نه ترس.

و اگر كلمه سلام را نكره آورد براى اين بود كه تعظيم را بفهماند، يعنى در اين سه روز سلامى فخيم و عظيم بر او باد، و در اين ايام كه هر كدامش ابتداى يكى از عوالم است، و آدمى در آن زندگى مى‌كند از هر مكروهى قرين سلامت باشد، روزى كه متولد مى‌شود به هيچ مكروهى كه با سعادت زندگى دنيايش ناسازگار باشد دچار نگردد، و روزى كه مى‌ميرد و زندگى برزخيش را شروع مى‌كند قرين سلامت باشد، و روزى كه دوباره زنده مى‌شود و به حقيقت حياة مى‌رسد سلامت باشد، و دچار تعب و خستگى نگردد.

بعضى‌[1] گفته‌اند تقييد بعث به قيد حيا براى اين بوده كه بفهماند يحيى به زودى شهيد خواهد شد، چون خداى تعالى در جاى ديگر در باره شهداء فرموده:(بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ)[2].

و اختلاف تعبير در ولد و يموت و يبعث كه اولى را گذشته و دو تاى آخر را به صيغه آينده آورد براى اين بود كه بفهماند اين سلام را در حال حيات دنيويش به او فرستاده بود، نه اينكه در عصر رسول خدا 6 به او فرستاده باشد.

بحث روايتى [رواياتى در بيان اينكه‌(كهيعص) اشاره به برخى اسماء حسناى الهى است‌]

در مجمع البيان‌[3] گفته: روايت شده كه امير المؤمنين (ع) در دعايش عرض كرد: اى خدا، اى‌(كهيعص) از تو مسئلت مى‌دارم كه ....

و در معانى الاخبار به سند خود از سفيان بن سعيد ثورى از امام صادق (ع) روايت كرده كه در ضمن حديثى طولانى فرمود: و كلمه‌(كهيعص) معنايش: انا الكافى الهادى الولى العالم الصادق الوعد است، يعنى منم كافى، و هادى، و ولى، و عالم، و صادق الوعد[4].

[1] روح المعانى، ج 16، ص 73.

[2] بلكه زنده‌اند و نزد پروردگار خود روزى مى‌خورند. سوره آل عمران، آيه 169.

[3] مجمع البيان، ج 6، ص 502.

[4] معانى الاخبار، ص 22، ح 1.