داده، همانطور كه سياق آيات آينده نيز كه سياق انحصار است آن را افاده مى‌كند، و آن آيات زير است:(هُوَ الْحَيُّ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ)[1]،(وَ هُوَ الْعَلِيمُ الْقَدِيرُ)[2]،(هُوَ السَّمِيعُ الْبَصِيرُ)[3]،(أَنَّ الْقُوَّةَ لِلَّهِ جَمِيعاً)[4]،(فَإِنَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَمِيعاً)[5](وَ لا يُحِيطُونَ بِشَيْ‌ءٍ مِنْ عِلْمِهِ إِلَّا بِما شاءَ)[6] و همچنين آياتى ديگر.

ممكن است در اينجا شبهه‌اى به وجود آيد و آن اين است كه در آيه مورد بحث همه صفات را ملك خدا دانسته كه عموميتش شامل صفاتى هم كه عين ذات است مى‌شود و حال آنكه صفات عين ذات خدا مانند حى و عليم و قدير و مانند حيات و علم و قدرت، عين ذات است نه اينكه ملك ذات باشد، در جواب اين شبهه مى‌گوييم كه اطلاق ملك بر نفس مالك جائز است، هم چنان كه اين اطلاق در آيه‌(رَبِّ إِنِّي لا أَمْلِكُ إِلَّا نَفْسِي)[7] هست كه در آن فرموده مالك نفس خود هستم.

بحث روايتى [نقل و بررسى رواياتى در باره شان نزول آيه:(ما أَنْزَلْنا عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لِتَشْقى‌) و روايات و اقوال مختلفى كه در باره كلمه طه نقل شده است‌]

در مجمع البيان در ذيل آيه‌(ما أَنْزَلْنا عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لِتَشْقى‌) گفته است: روايت شده كه رسول خدا 6 همواره در نماز يك پاى خود را بلند مى‌كرد، تا سنگينيش بر پاى ديگر افتد و خسته‌تر شود، كه خداى تعالى فرمود:(طه، ما أَنْزَلْنا عَلَيْكَ الْقُرْآنَ لِتَشْقى‌) نظير اين روايت از امام صادق (ع) نيز رسيده‌[8].

مؤلف: اين روايت را الدر المنثور از عبد اللَّه بن حميد و ابن منذر، از ربيع بن انس، و نيز از ابن مردويه، از ابن عباس روايت كرده است‌[9].

[1] تنها او است زنده، معبودى بجز او نيست. سوره مؤمن، آيه 65.

[2] تنها او است داناى توانا. سوره روم، آيه 54.

[3] تنها او است شنوا و بينا. سوره مؤمن، آيه 56.

[4] تنها نيرو و همه نيرو از خدا است. سوره بقره، آيه 165.

[5] عزت و همه‌اش تنها و تنها از آن خدا است. سوره نساء، آيه 139.

[6] از علم او به هيچ مقدارش احاطه ندارند مگر آنچه را كه خودش بخواهد. سوره بقره، آيه 255.

[7] خدايا من مالك غير نفس خود نيستم. سوره مائده، آيه 25.

[8] مجمع البيان، ج 7 ص 2.

[9] الدر المنثور، ج 4، ص 289.