تكلم كند كه گوش خودش هم نشنوند، و جهر آن است كه جوهره صدا به شدت بلند شود[1].

مؤلف: اين روايات تا حدى معناى اولى را كه در تفسير آيه گذرانديم تاييد مى‌كند.

و باز در همان كتاب به سند خود عبد اللَّه بن سنان روايت كرده كه گفت: از امام صادق (ع) پرسيدم آيا بر امام جماعت واجب است كه نماز را آن قدر بلند بخواند كه مامومين بشنوند؟ و اگر چنين است در جماعتهايى كه جمعيت بسيار است چطور مى‌شود؟

فرمود: بايد بطور معتدل و متوسط بخواند چنانچه خداى تعالى فرمود:(وَ لا تَجْهَرْ بِصَلاتِكَ وَ لا تُخافِتْ بِها)[2].

و در الدر المنثور است كه احمد و طبرانى از معاذ بن انس روايت كرده كه گفت:

رسول خدا 6 فرمود: آيه:(وَ قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَداً) تا آخر آيه عزت است‌[3].

و در تفسير قمى از امام آورده كه در ذيل‌(وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ وَلِيٌّ مِنَ الذُّلِّ) فرموده است:

يعنى خداوند هرگز ذليل نشده تا محتاج وليى شود كه ياريش كند[4].

بحثى روايتى و قرآنى [ (در باره تفريق آيات قرآن-(وَ قُرْآناً فَرَقْناهُ‌) ...) تقسيم قرآن به آيات و سور]

اين بحث پيرامون آيه شريفه‌(وَ قُرْآناً فَرَقْناهُ لِتَقْرَأَهُ عَلَى النَّاسِ عَلى‌ مُكْثٍ) است كه در سه فصل عنوان مى‌شود:

فصل اول، پيرامون تقسيمات قرآن كريم: كتاب الهى به اجزايى تقسيم شده كه با آن شناخته مى‌شود، مانند سى جزء، و اينكه هر جزئى 4 حزب و هر حزبى 10 عشر دارد، و امثال آن، و اين تقسيم‌بندى است كه در قرآن كريم كرده‌اند، ولى آنچه در خود قرآن مى‌باشد، دو تقسيم است: يكى سوره و ديگر تقسيم هر سوره به چند آيه، و مكرر از آن دو، اسم برده مثلا فرموده:(سُورَةٌ أَنْزَلْناها)[5] و يا فرموده:(قُلْ فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِثْلِهِ)[6] و همچنين در غير اين‌

[1] فروع كافى، ج 3، ص 305، ح 21.

[2] فروع كافى، ج 3، ص 317، ح 27.

[3] الدر المنثور، ج 4، ص 208، ط بيروت.

[4] تفسير قمى، ج 2، ص 30، ط نجف.

[5] سوره نور، آيه 1.

[6] سوره يونس، آيه 38.