responsiveMenu
فرمت PDF شناسنامه فهرست
   ««صفحه‌اول    «صفحه‌قبلی
   جلد :
صفحه‌بعدی»    صفحه‌آخر»»   
   ««اول    «قبلی
   جلد :
بعدی»    آخر»»   
نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی    جلد : 13  صفحه : 170

به همين حساب مى‌توان گفت كسى كه تسبيح موجودات يا حمد و يا شهادت آنها برايش محسوس شده در نخست حقيقت معناى تسبيح و حمد و شهادت برايش كشف شده، و پس از كشف آن حس باطنى آن را در صورت الفاظى شنيدنى در آورده، و آن الفاظ همان معانى را افاده كرده و در نتيجه صاحب كشف به گوش خود هم شنيده است (و خدا داناتر است).

و در الدر المنثور است كه ابو يعلى و ابن ابى حاتم (وى روايت را صحيح دانسته) و ابن مردويه و ابو نعيم و بيهقى هر دو در كتاب دلائل از اسماء دختر ابى بكر روايت كرده‌اند كه گفت: وقتى آيه:(تَبَّتْ يَدا أَبِي لَهَبٍ وَ تَبَّ) نازل شد عوراء كه او را ام جميل هم مى‌گفتند ولوله‌كنان در حالى كه لاشه سنگى در دست داشت نزد رسول خدا 6 آمد و زير لب مى‌گفت: مذمما ابينا، و دينه قلينا، و امره عصينا .

رسول خدا 6 نشسته بود ابى بكر هم پهلويش بود، عرض كرد: اين دارد مى‌آيد، و من مى‌ترسم تو را ببيند، فرمود: او مرا نخواهد ديد آن گاه آيه‌اى از قرآن را خواند، و خود را از شر او حفظ كرد، و در اين باره است كه خداى تعالى مى‌فرمايد:(وَ إِذا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ جَعَلْنا بَيْنَكَ وَ بَيْنَ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَةِ حِجاباً مَسْتُوراً) ام جميل هم چنان نزديك آمد تا ايستاد بالاى سر ابى بكر و گفت: شنيده‌ام كه رفيقت مرا هجو كرده، ابو بكر گفت نه به پروردگار اين خانه سوگند او تو را هجو نكرده، ام جميل راه خود را گرفت و رفت در حالى كه مى‌گفت: قريش خوب مى‌داند كه من دخترى آقاى اويم‌[1].

مؤلف: اين معنا به طريق ديگرى نيز از اسماء و از ابى بكر و ابن عباس به طور مختصر نقل شده، و آن را مجلسى هم در بحار قرب الاسناد از حسن بن ظريف از معمر از حضرت رضا از پدرش از جدش (ع) در ضمن حديثى كه فهرست معجزات رسول خدا 6 را مى‌شمارد روايت كرده‌اند[2].

[چند روايت در باره‌(بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ) در ذيل آيه:(وَ إِذا ذَكَرْتَ رَبَّكَ ...)]

و در تفسير عياشى از زراره از يكى از آن دو بزرگوار يعنى امام باقر و امام صادق (ع) روايت كرده كه در تفسير آيه شريفه (بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌) فرموده: اين آيه سزاوارترين آيه‌ايست كه آن را بلند بخوانند، و اين همان آيه است كه خداى تعالى در باره‌اش فرمود: (وَ إِذا ذَكَرْتَ رَبَّكَ فِي الْقُرْآنِ وَحْدَهُ‌) بسم اللَّه الرحمن الرحيم‌(وَلَّوْا عَلى‌ أَدْبارِهِمْ نُفُوراً)


[1] الدر المنثور، ج 4 ص 184.

[2] بحار الأنوار.

نام کتاب : ترجمه تفسیر المیزان نویسنده : علامه طباطبایی    جلد : 13  صفحه : 170
   ««صفحه‌اول    «صفحه‌قبلی
   جلد :
صفحه‌بعدی»    صفحه‌آخر»»   
   ««اول    «قبلی
   جلد :
بعدی»    آخر»»   
فرمت PDF شناسنامه فهرست