آن گاه اين معنا را تذكر مى‌دهد كه تقسيم كردن مردم به دو قسم، از اين جهت است كه سلوك و رفتار آنان دو قسم بوده است، يكى سلوك هدايت، و يكى سلوك ضلالت، آن كسى كه اولى را دارد، مؤمن، و آن كس كه دومى را گرفته ظالم است، انتخاب دوگانه از قدرت و اختيار خداوند بيرون نبوده و هر چه بخواهد مى‌كند و عزت و حمد مخصوص اوست.

سپس وضع امتهاى گذشته را كه به خاطر كفران نعمت خداى عزيز و حميد دچار هلاكت و انقراض شدند، خاطرنشان ساخته، انسانها را بخاطر ظلم و كفران نعمت خدا كه تمام عالم وجود را پر كرده و آنها را نمى‌توان احصاء نمود، عتاب مى‌فرمايد.(أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ بِالْحَقِّ).

مقصود از رؤيت و ديدن، علم قاطع است، چون علم است كه مى‌تواند به كيفيت خلقت آسمانها و زمين تعلق بگيرد، نه رؤيت به چشم.

براى روشن شدن معناى آيه ناچاريم قدرى در معناى كلمه حق ايستادگى كنيم:

[اشاره به معناى حق و بيان اينكه مراد از حق بودن خلقت آسمانها و زمين هدفدار بودن عالم هستى است‌]

عمل حق كه در مقابل عمل باطل است، آن فعلى است كه فاعل آن نتيجه‌اى در نظر گرفته كه فعلش خود به خود به سوى آن نتيجه پيش مى‌رود، و چون مى‌بينيم هر يك از انواع موجودات اين جهان از اول پيدايش، متوجه نتيجه و غايتى معين است كه جز رسيدن به آن غايت، هدف ديگرى ندارد، و نيز مى‌بينيم كه بعضى از اين انواع غايت و هدف بعضى ديگر است، يعنى براى اينكه ديگرى از آن بهره‌مند شود به وجود آمده، مانند عناصر زمين كه گياهان از آن بهره‌مند مى‌شوند، و مانند گياهان كه حيوانات از آنها انتفاع مى‌برند و اصلا براى حيوان به وجود آمده‌اند، و همچنين حيوان كه براى انسان خلق شده، و معناى آيه مورد بحث و آيه‌(وَ ما خَلَقْنَا السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ ما بَيْنَهُما لاعِبِينَ ما خَلَقْناهُما إِلَّا بِالْحَقِّ وَ لكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لا يَعْلَمُونَ)[1] و آيه‌(وَ ما خَلَقْنَا السَّماءَ وَ الْأَرْضَ وَ ما بَيْنَهُما باطِلًا ذلِكَ ظَنُّ الَّذِينَ كَفَرُوا)[2] همه ناظر به اين معنا هستند.

[1] ما آسمانها و زمين و آنچه را كه بين آن دو است، به خاطر سرگرمى و بازى، نيافريده‌ايم ما آنها را نيافريديم مگر بحق و ليكن بيشتر آنان نمى‌دانند. سوره دخان، آيه 38 و 39.

[2] ما آسمان و زمين، و آنچه را كه ميان آن دو است، به باطل خلق نكرده‌ايم، اين پندار كسانى است كه كفر ورزيدند. سوره ص، آيه 28.