از پروردگارشان (كه از) فوق ايشان است مى‌ترسند و آنچه را دستور دارند انجام مى‌دهند (50).

خدا گفته است دو خدا مگيريد كه خدا فقط خداى يگانه است و از من بترسيد (51).

هر چه در آسمان و زمين است از اوست و اطاعت خاص اوست چرا از غير خدا مى‌ترسيد (52).

هر نعمتى داريد از خداست و باز وقتى محنتى رسدتان در پيشگاه او زارى مى‌كنيد (53).

و چون آن محنت را از شما بردارد آن وقت گروهى از شما به پروردگارشان شرك آورند (54).

تا عطيه‌اى را كه به ايشان داده‌ايم كفران كنند، خوشى كنيد، بزودى خواهيد دانست (55).

براى بتانى كه چيزى ندانند از آنچه روزيشان داده‌ايم نصيبى نهند، به خدا قسم از آن دروغها كه مى‌ساخته‌ايد بازخواست مى‌شويد (56).

براى خدا دختران انگارند و او منزه است و براى خودشان هر چه هوس دارند (57).

و چون يكى‌شان را بشارت دختر دهند چهره‌اش تيره گردد و غمزده شود (58).

از قباحت چيزى كه بدان بشارتش داده‌اند از قوم نهان شود و نداند آن را به ذلت نگهدارد يا در خاكش نهان كند؟ چه بد است قضاوتى كه مى‌كنند (59).

كسانى كه به دنياى ديگر ايمان ندارند صفت قبيح دارند و صفت اعلى خاص خداست و او نيرومند و فرزانه است (60).

اگر خدا اين مردم را به ستمشان مؤاخذه مى‌كرد روى زمين جنبنده‌اى نمى‌گذاشت ولى تا مدتى معين مهلتشان دهد و چون مدتشان سر آيد نه ساعتى ديرتر روند و نه جلوتر (61).

چيزى را كه از آن كراهت دارند خاص خدا كنند، زبانهايشان به دروغ نقل كند كه نيكى خاص ايشان است. حق اين است كه جهنم از آنهاست و خودشان به سوى آن روانند (62).

قسم بخدا بتحقيق ما پيغمبران را بسوى جمعى كه پيش از تو بودند فرستاديم پس شيطان اعمالشان را در نظرشان بيار است و او امروز ولى و مصاحب آنها است و عذابى الم انگيز دارند (63).

ما اين كتاب را به تو نازل كرديم مگر براى آنكه مطالبى را كه در باره آن اختلاف كرده‌اند براى ايشان بيان كنى، و هدايت و رحمتى براى گروه مؤمنان است (64).

بيان آيات‌

دو آيه اول اين آيات داستان هجرت را يادآورى نموده و به مهاجرين در راه خدا وعده نيكويى در دنيا و آخرت مى‌دهد، و ما بقى آيات، داستان شرك مشركين و تشريع احكام بدون اذن خدا را كه كار مشركين بود تعقيب و بر حسب معنا جواب مفصلى است به گفتار مشركين كه دعوت نبوى به ترك عبادت آلهه و ترك تشريع احكام را امرى محال مى‌دانستند و مى‌گفتند:(لَوْ شاءَ اللَّهُ ما عَبَدْنا ...).