و معناى آيه اين است كه: اى رسول ما! به ياد بياور- و با يادآوريت، ايستادگى و ايمانت را به عزيز و حميد بودن خدا زيادتر كن- آن زمانى را كه موسى به قوم خود (بنى اسرائيل) گفت: اى بنى اسرائيل! نعمتهاى خدا را بياد آوريد، آن روز كه از آل- فرعون و مخصوصا از قبطيان نجاتتان داد، قبطيانى كه دائما شما را شكنجه مى‌دادند و عذاب مى‌چشاندند، و اغلب، پسرانتان را مى‌كشتند و دخترانتان را براى كلفتى و رختشويى خود، زنده نگه مى‌داشتند، كه در اين وقايع، بلا و محنت (امتحان) بزرگى از ناحيه پروردگارتان بود.

[بيان اينكه آيه: و إذ تأذن ربكم ... از سخنان موسى (ع) در ياد آورى ايام اللَّه به بنى اسرائيل است‌]

(وَ إِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ وَ لَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابِي لَشَدِيدٌ).

در مجمع البيان گفته است: تاذن به معناى اعلام است: و آذن و تاذن معنايشان يكى است، نظير اوعد و توعد [1].

جمله‌(وَ إِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ ...)، عطف است بر جمله‌(إِذْ قالَ مُوسى‌ لِقَوْمِهِ) و نسبتى كه آيه بعدى‌(قالَ مُوسى‌ ...)، با اين آيه دارد همان نسبتى است كه آيه‌(وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مُوسى‌ ...)، با آيه‌(كِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَيْكَ لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ) دارد، (دقت بفرماييد) و تناسبى كه گفتيم، با سياق كلام سازگارتر از نسبتى است كه ديگر مفسران گفته‌اند.

بعضى‌[2] از مفسرين گفته‌اند: آيه‌(وَ إِذْ تَأَذَّنَ)، كلام ابتدايى نبوده و همانند(إِذْ قالَ مُوسى‌) خطاب به رسول خدا 6 نيست، بلكه بقيه كلام موسى بوده و عطف بر(نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ) است، و تقدير كلام چنين است كه موسى گفت: به ياد آوريد نعمتى را كه خدا به شما ارزانى داشت، و به ياد آوريد زمانى را كه پروردگارتان اعلام داشت ... . ولى اين وجه، همانطور كه گفتيم، با سياق كلام مناسبت ندارد، زيرا اگر چنين بود، جا داشت به ملاحظه رعايت ترتيب، اول بفرمايد: بياد آوريد زمانى را كه پروردگارتان شما را از شر فرعون كه چنين و چنانتان مى‌كرد نجات داد سپس بر شما انعام نمود و آن زمان كه پروردگارتان اعلام كرد كه ... .

بعضى‌[3] ديگر گفته‌اند: جمله‌(وَ إِذْ تَأَذَّنَ ...) عطف است بر جمله‌(إِذْ أَنْجاكُمْ) و معناى اين دو جمله، روى هم چنين است كه: بياد آوريد نعمتى را كه خداوند بر شما

[1] مجمع البيان، ج 6، ص 304.

[2] تفسير فخر رازى، ج 19، ص 85.

[3] روح المعانى، ج 13، ص 190.