و بريده و واثلة بن اسقع و انس و غير ايشان وارد شده، ولى در كيفيت بيان داستان اختلاف مختصرى در الفاظ آنها هست، ترمذى و غير او هم از خود ابى اليسر- كه داستان مربوط به اوست- روايت كرده‌اند.

[اميدوار كننده ترين آيات كتاب خدا]

و در تفسير عياشى از ابى حمزة ثمالى روايت كرده كه گفت: من از يكى از آن دو بزرگوار (امام باقر و امام صادق ع) شنيدم كه مى‌فرمود: على (ع) رو به مردم كرد و فرمود: كدام آيه از قرآن كريم براى شما اميدواركننده‌تر است؟ بعضى گفتند: آيه‌(إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ) فرمود: اين اميدوار كننده هست، ولى آن طور كه بايد باشد نيست. بعضى ديگر عرض كردند آيه‌(يا عِبادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلى‌ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ) فرمود: اين نيز خوبست، ولى آنكه بايد باشد نيست. بعضى ديگر عرض كردند آيه‌(وَ الَّذِينَ إِذا فَعَلُوا فاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ) فرمود: اين هم خوبست ولى آن نيست. امام فرمود: مردم همه سكوت كردند، حضرت فرمود: چرا سكوت كرديد بگوييد ببينم مسلمانها؟ عرض كردند نه به خدا سوگند ما آيه ديگرى به نظرمان نمى‌رسد. فرمود: من از رسول خدا 6 شنيدم كه مى‌فرمود: اميدوار كننده‌ترين آيات كتاب خدا آيه‌(أَقِمِ الصَّلاةَ طَرَفَيِ النَّهارِ وَ زُلَفاً مِنَ اللَّيْلِ ...) است، و فرمود: اى على! آن خدايى كه مرا به حق مبعوث كرده و بشير و نذيرم قرار داده يكى از شما كه برمى‌خيزد براى وضو گرفتن، گناهانش از جوارحش مى‌ريزد، و وقتى به روى خود و به قلب خود متوجه خدا مى‌شود از نمازش كنار نمى‌رود مگر آنكه از گناهانش چيزى نمى‌ماند، و مانند روزى كه متولد شده پاك مى‌شود، و اگر بين هر دو نماز گناهى بكند نماز بعدى پاكش مى‌كند، آن گاه نمازهاى پنجگانه را شمرد.

بعد فرمود: يا على جز اين نيست كه نمازهاى پنجگانه براى امت من حكم نهر جارى را دارد كه در خانه آنها واقع باشد، حال چگونه است وضع كسى كه بدنش آلودگى داشته باشد، و خود را روزى پنج نوبت در آن آب بشويد؟ نمازهاى پنجگانه هم به خدا سوگند براى امت من همين حكم را دارد.[1] مؤلف: مثالى كه در اخر اين روايت است به طرقى از اهل سنت از عده‌اى از صحابه مانند ابى هريره، انس، جابر و ابى سعيد خدرى از رسول خدا 6 روايت شده.[2]

[1] تفسير عياشى، ج 2، ص 161- 162.

[2] الدر المنثور، ج 3، ص 353- 354.