در معناى اين آيه ميان معتزله و غير ايشان از اهل سنت مشاجراتى برپا شده، و آيه شريفه مطلق است و هيچ دليلى بر تقييد آن به قيدى نيست، مگر قيدى كه در آيه‌(إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ)[1] وجود دارد.

بحث روايتى [ (روايتى در باره وعده عفو و وعيد عذاب)]

در الدر المنثور است كه ابن جرير از ابن عباس روايت كرده كه در ذيل آيه‌(وَ إِنَّ رَبَّكَ لَذُو مَغْفِرَةٍ لِلنَّاسِ عَلى‌ ظُلْمِهِمْ وَ إِنَّ رَبَّكَ لَشَدِيدُ الْعِقابِ) گفته است كه: رسول خدا 6 فرمود: اگر عفو و گذشت خداوند نبود زندگى براى احدى گوارا نمى‌شد، و اگر وعيد و تهديد به عقابش نبود، همگى مردم به مغفرت خداوندى اتكال مى‌نمودند (و خداى را نمى‌پرستيدند)[2].

[1] خداوند نمى‌آمرزد اين را كه به وى شرك بورزند. سوره نساء، آيه 48.

[2] الدر المنثور، ج 4، ص 45 ط بيروت.