مؤلف: و در روايتى كه از طرق اهل سنت نقل شده، و همچنين در بعضى از روايات ضعيف شيعيان آمده، كه: فرزندان يعقوب پيامبر بودند، اما اين روايات، هم از راه كتاب مردود است و هم از راه سنت و هم از راه عقل، زيرا اين هر سه، انبياء را معصوم مى‌دانند، (و كسانى كه چنين اعمال زشتى از خود نشان دادند نمى‌توانند انبياء باشند).

و اگر از ظاهر بعضى آيات برمى‌آيد كه اسباط، انبياء بوده‌اند مانند آيه‌( وَ أَوْحَيْنا إِلى‌ إِبْراهِيمَ وَ إِسْماعِيلَ وَ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ وَ الْأَسْباطِ)[1]( ) ظهورش آن چنان نيست كه نتوان از آن چشم پوشيد، زيرا صريح در اين معنا نيست كه مراد از اسباط، همان برادران يوسفند، زيرا اسباط، بر همه دودمان يعقوب و تيره‌هاى بنى اسرائيل اطلاق مى‌شود، هم چنان كه در قرآن آمده:

(وَ قَطَّعْناهُمُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ أَسْباطاً أُمَماً)[2].

[چند روايت در مورد علت تاخير و تسويف يعقوب 7 در دعا براى آمرزش فرزندان‌(سَوْفَ أَسْتَغْفِرُ لَكُمْ رَبِّي)]

و در فقيه به سند خود از محمد بن مسلم از امام صادق (ع) روايت كرده كه در ذيل گفتار يعقوب به فرزندانش، كه فرمود:(سَوْفَ أَسْتَغْفِرُ لَكُمْ رَبِّي) فرموده: استغفار را تاخير انداخت تا شب جمعه فرا رسد.[3] مؤلف: در اين معنى روايات ديگرى نيز هست.

و در الدر المنثور است كه ابن جرير و ابى الشيخ، از ابن عباس از رسول خدا 6 روايت كرده‌اند كه فرمود: اينكه برادرم يعقوب به فرزندان خود گفت:

بزودى برايتان از پروردگارم طلب مغفرت مى‌كنم منظورش اين بود كه شب جمعه فرا رسد.[4] و در كافى به سند خود از فضل بن ابى قره از امام صادق (ع) روايت كرده كه فرمود: رسول خدا 6 فرموده: بهترين وقتى كه مى‌توانيد در آن وقت دعا كنيد و از خدا حاجت بطلبيد وقت سحر است، آن گاه اين آيه را تلاوت فرمود كه: يعقوب به فرزندان خود گفت:(سَوْفَ أَسْتَغْفِرُ لَكُمْ رَبِّي) و منظورش اين بود كه در وقت سحر طلب مغفرت كند.[5].

مؤلف: در اين معنى روايات ديگرى نيز هست از جمله الدر المنثور از ابى الشيخ و ابن مردويه از ابن عباس از رسول خدا 6 روايت كرده كه شخصى از آن جناب پرسيد چرا يعقوب استغفار را تاخير انداخت؟ فرمود: تاخير انداخت تا هنگام سحر فرا برسد،

[1] ما به ابراهيم و اسماعيل و اسحاق و يعقوب و اسباط او، وحى كرديم. سوره نساء آيه 163.

[2] جدا كرديم ايشان را به دو از ده تيره، كه هر تيره امتى باشد. سوره اعراف، آيه 160.

[3] فقيه، ج 1، ص 272، ح 1240، ط بيروت.

[4] الدر المنثور، ج 4، ص 36، ط بيروت.

[5] اصول كافى، ج 2، ص 477.