فرمود: خداى عز و جل چهار فرشته مامور كرد براى هلاك كردن قوم لوط و آن چهار فرشته عبارت بودند از: جبرئيل و ميكائيل و اسرافيل و كروبيل، اين چهار فرشته در سر راه خود به ديدن ابراهيم رفته بر او سلام كردند در حالى كه در قالب انسانهايى معمم بودند و آن جناب ايشان را نشناخت، همين قدر دانست كه قيافه‌هايى جالب دارند، لذا پيش خودش گفت: اينگونه اشخاص محترم را بايد خودم پذيرايى كنم و به خدمتشان قيام نمايم، و چون او مردى ميهمان‌نواز بود لذا گوساله‌اى چاق براى آنها كباب كرد آن قدر كه كاملا پخته شد و آورده نزد آنان گذاشت ولى ديد كه دست ميهمانان به طرف غذا دراز نمى‌شود از اين رفتار آنان بدش آمد و در خود احساس ترس كرد جبرئيل وقتى آن جناب را چنين ديد، عمامه را از سر خود برداشت و ابراهيم او را كه در سابق بارها ديده بود شناخت و پرسيد: تو همو هستى؟ گفت: آرى. در اين ميان همسر آن جناب از آنجا رد مى‌شد جبرئيل او را به ولادت اسحاق بشارت داد و از اسحاق يعقوب را، همسر آن جناب گفت خداوند چه فرموده است؟ ملائكه جواب دادند به آنچه قرآن كريم آن را حكايت كرده است.

ابراهيم (ع) از آنان پرسيد: بخاطر چه كارى آمده‌ايد؟ گفتند: براى هلاك كردن قوم لوط آمده‌ايم. پرسيد: اگر در ميان آن قوم صد نفر با ايمان باشد آنان را نيز هلاك خواهيد كرد؟ جبرئيل گفت: نه، پرسيد: اگر پنجاه نفر باشد چطور؟ جبرئيل گفت، نه، پرسيد:

اگر سى نفر باشد چطور؟ گفت، نه، پرسيد: اگر بيست نفر باشد چطور؟ گفت: نه، پرسيد: اگر ده نفر وجود داشته باشد چطور؟ گفت: نه، پرسيد اگر پنج نفر باشد؟ گفت: نه، پرسيد: اگر يك نفر باشد چطور؟ گفت: نه، پرسيد: اگر هيچ مؤمنى در آن قوم نباشد و تنها لوط باشد چطور؟

جبرئيل گفت: ما بهتر مى‌دانيم كه در آن قوم چه كسى هست، ما بطور قطع او و خانواده‌اش را نجات مى‌دهيم بجز همسرش را كه از هلاك شوندگان است، آن گاه (ابراهيم را به حال خود گذاشتند) و رفتند. امام (ع) اضافه كرد كه حسن بن على (ع) فرموده: من هيچ توجيهى براى كلام ابراهيم به نظرم نمى‌رسد مگر اينكه مى‌خواسته كارى كند كه قوم لوط باقى بمانند و از بين نروند و كلام خداى تعالى نيز كه مى‌فرمايد:(يُجادِلُنا فِي قَوْمِ لُوطٍ) به همين نكته اشاره دارد ...[1]، اين حديث تتمه‌اى دارد كه ان شاء اللَّه در ضمن داستان لوط مى‌آيد.

مؤلف: در اينكه امام حسن (ع) فرموده: من هيچ توجيهى به نظرم نمى‌رسد مگر اينكه مى‌خواسته كارى كند كه قوم لوط باقى بمانند و از بين نروند جاى اين سؤال هست‌

[1] فروع كافى، ج 5، ص 546.