انبياء اولوا العزم شمرده، و اولوا العزم در نظر شيعه عبارتند از: نوح ، ابراهيم ، موسى ، عيسى ، و محمد 6 كه بر عموم بشر مبعوث بودند.

[شرحى در مورد نبوت و بعثت انبياء و جواب به بعض اهل سنت كه منكر عموميت رسالت نوح (ع) هستند]

و اما بعضى از اهل سنت معتقدند به عموميت رسالت آن جناب و اعتقاد خود را مستند كرده‌اند به ظاهر آياتى همانند(رَبِّ لا تَذَرْ عَلَى الْأَرْضِ مِنَ الْكافِرِينَ دَيَّاراً)[1] و:(لا عاصِمَ الْيَوْمَ مِنْ أَمْرِ اللَّهِ إِلَّا مَنْ رَحِمَ)[2] و:(وَ جَعَلْنا ذُرِّيَّتَهُ هُمُ الْباقِينَ)[3] كه دلالت دارند بر اينكه طوفان تمامى روى زمين‌[4] را فرا گرفت. و نيز به روايات صحيحى در مساله شفاعت استناد كرده‌اند كه مى‌گويد: نوح اولين رسولى است كه خداى تعالى به سوى اهل زمين گسيل داشته است، و لازمه اين حديث آن است كه آن جناب بر همه اهل زمين مبعوث شده باشد.

بعضى ديگر از اهل سنت منكر اين معنا شده و به روايت صحيحى از رسول خدا 6 استدلال كرده‌اند كه فرموده است هر پيغمبرى تنها بر قوم خود مبعوث شده ولى من بر همه بشر مبعوث شده‌ام، و از آياتى كه دسته اول به آنها استدلال كرده‌اند پاسخ داده‌اند به اينكه آن آيات قابل توجيه و تاويل است، مثلا ممكن است كه منظور از كلمه ارض- زمين همان سرزمينى باشد كه قوم نوح در آن سكونت داشته و وطن آنان بوده است هم چنان كه فرعون در خطابش به موسى و هارون گفت:(وَ تَكُونَ لَكُمَا الْكِبْرِياءُ فِي الْأَرْضِ)[5].

پس معناى آيه اول اين مى‌شود كه: پروردگارا! ديارى از كافران قوم مرا در اين سرزمين زنده نگذار. و همچنين مراد از آيه دوم اين مى‌شود كه: امروز براى قوم من هيچ حافظى از عذاب خدا نيست. و مراد از آيه سوم اين مى‌شود كه: ما تنها ذريه نوح را باقيمانده از قوم او قرار داديم.

و ليكن حق مطلب اين است كه در كلام اهل سنت آن طور كه بايد حق بحث ادا نشده و آنچه سزاوار است گفته شود اين است كه: پديده نبوت اگر در مجتمع بشرى ظهور پيدا كرده است به خاطر نيازى واقعى بوده كه بشر به آن داشته و به خاطر رابطه‌اى حقيقى بوده كه بين‌

[1] پروردگارا از كافران ديارى بر روى زمين باقى مگذارد. سوره نوح، آيه 26

[2] تفسير قرآن العظيم، ج 4، ص 427.

[3] سوره هود ايه 43.

[4] تنها ذريه نوح را باقى گذاشتيم. سوره صافات، آيه 77

[5] منظور شما اين است كه كبريايى در زمين را از ما بگيريد و به خود اختصاص دهيد. سوره يونس، آيه 78