(الَّذِينَ آمَنُوا وَ كانُوا يَتَّقُونَ لَهُمُ الْبُشْرى‌ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ فِي الْآخِرَةِ) رسول خدا 6 فرمود: اما اينكه فرمود: (لَهُمُ الْبُشْرى‌ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا) منظور از بشراى دنيايى اينست كه خوابهاى خوب مى‌بينند، و مؤمن از ديدن آن خوابها بشارتهايى براى زندگى دنيايى خود مى‌گيرد. و اما اينكه فرمود: و فى الآخرة بشارت آخرتى آنان، آن بشارتى است كه مؤمن هنگام مردن مى‌گيرد، كه به او مى‌گويند: خدا تو را آمرزيده و كسانى را هم كه تو را تا قبرت به دوش مى‌كشند آمرزيد.[1] مؤلف: در اين معنا روايات بسيارى از طرق اهل سنت رسيده و مرحوم صدوق آنها را بدون ذكر سند نقل كرده است، و جمله ترى للمؤمن كه در روايت آمده به صيغه مجهول (يعنى به ضمه تاء و الف) خوانده مى‌شود، و در نتيجه هم شامل رؤياهايى مى‌شود كه خود مؤمن مى‌بيند و هم آنچه كه ديگران در باره‌اش مى‌بينند. و اينكه فرمود: هنگام مردن ، در بعضى از روايات جمله ديگرى بر آن اضافه شده و آن اينست كه در روز قيامت هم بشارت به بهشت مى‌گيرد.

[چند روايت در تفسير بشرى داشتن اولياء اللَّه در دنيا و آخرت‌(لَهُمُ الْبُشْرى‌ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ فِي الْآخِرَةِ)]

و در مجمع البيان در ذيل جمله‌(لَهُمُ الْبُشْرى‌ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ فِي الْآخِرَةِ) از امام ابى جعفر (ع) روايت كرده كه در معناى بشارت داشتن در دنيا فرموده: منظور از بشارت دنيوى رؤيايى است كه مؤمن براى خود مى‌بيند و يا ديگران در باره‌اش مى‌بينند، و معناى بشارت در آخرت به بهشت همان بشارتى است كه فرشتگان در قيامت و در همه احوال آن بعد از برخاستن مؤمنين از قبور به آنان مى‌دهند.[2] مؤلف: صاحب مجمع البيان بعد از نقل اين حديث گفته است: اين معنا در حديثى كه از رسول خدا 6 نقل شده نيز آمده است و نظير آن از امام صادق (ع) نيز روايت شده و آن روايت را قمى در تفسير[3] خود بطور مضمر آورده (يعنى نام امام (ع) را نبرده و تنها گفته است: از آن جناب).

و در تفسير برهان از ابن شهر آشوب از زريق از امام صادق (ع) روايت شده كه در ذيل جمله‌(لَهُمُ الْبُشْرى‌ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا) فرموده: آن بشارت اينست كه هنگام مردن او را به بهشت مژده مى‌دهند، يعنى محمد 6 و على (ع) اين بشارت را به آنان مى‌دهند.[4] و در كافى به سند خود از أبان بن عثمان از عقبه روايت كرده كه او از امام صادق‌

[1] الدر المنثور، ج 3، ص 310.

[2] مجمع البيان، ج 5، ص 120.

[3] تفسير قمى، ج 1، ص 314.

[4] تفسير برهان، ج 2، ص 191.