«خداوند به شما دستور نمى‌دهد كه فرشتگان و پيامبران را، پروردگارِ خود انتخاب كنيد. آيا شما را، پس از آن‌كه مسلمان شديد، به كفر دعوت مى‌كند؟!».

راه دور نرويم قرآن درباره بت‌پرستان جاهليّت مى‌گويد:

«وَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِ اللَّهِ آلِهَةً لَعَلَّهُمْ يُنْصَرُونَ» [1]؛ «آنها جز «الله» خدايانى برگزيدند تا آنها را يارى كنند».

يعنى آنها گرفتار شرك در شاخه ربوبيّت و تأثير در سرنوشت خود نيز بودند و بت‌ها را داراى تأثير فوق العاده‌اى مى‌پنداشتند.

در داستان ابراهيم عليه السلام در برابر بت‌پرستان مى‌خوانيم، او در آغاز با آن‌ها همصدا شد و درباره ستاره و ماه و خورشيد سه بار «هذا رَبِّي» [2]* گفت تا بطلان عقيده آنها را در پايان كار نشان دهد.

تكيه او بر ربوبيّت به خوبى نشان مى‌دهد كه بت‌پرستان «بابل» ماه و خورشيد و ستارگان را تدبير كننده زندگى خود مى‌پنداشتند؛ همچنين گفتار او در برابر نمرود. [3]

نتيجه اين كه «إله» فقط به معنى معبود نيست، بلكه گاه به معنى «خالق» و گاه به معنى «ربّ» نيز استعمال مى‌شود و مشركان فقط در «عبادت» گرفتار شرك نبودند بلكه در امر «خالقيّت» و «ربوبيّت» نيز مشرك بودند.

[1]. يس، آيه 74.

[2]. انعام، آيات 76- 78.

[3]. بقره، آيه 258.