نخست مناسب است اشاره كوتاهى به تاريخ زندگى ابن تيميّة داشته باشيم.

«احمد بن عبد الحليم بن تيميّه حنبلى» متولّد سال 661 و متوفاى سال 728 هجرى قمرى است. در شهر «حران» (شهرى است در شام) متولّد شد و به سبب جور تاتار، در كودكى همراه با خانواده‌اش «حران» را به سمت «دمشق» ترك كرد.

او كه حنبلى مسلك بود درصدد ترويج مذهب حنابله برآمد و مانند حنابله علم كلام را مردود دانست و متكلّمان را اهل بدعت شمرد! در مسأله صفات خدا مانند حنابله الفاظ صفات پروردگار را كه در نصوص آمده بدون هرگونه تفسير پذيرفت و به طور كلّى هرگونه «عقل‌گرايى» را محكوم كرد. او علاوه بر حمايت از روش و عقايد اهل حديث، عقايد جديدى را نيز اضافه كرد كه قبل از او سابقه نداشت.

براى مثال او سفر كردن به قصد زيارت قبر پيامبر صلى الله عليه و آله و تبرّك جستن به قبر او و توسّل به اهل بيت پيامبر عليهم السلام را شرك دانست! و فضايل اهل بيت عليهم السلام را كه در صحاح اهل سنّت و حتّى در مسند امامش «احمد بن حنبل» وجود داشت، انكار كرد و تلاش مى‌كرد تا مانند بنى اميّه، شأن و مقام امام على عليه السلام و فرزندانش را پايين آورد.

امّا دعوت ابن تيميّه از سوى علماى اهل سنّت مورد پذيرش قرار نگرفت و جز برخى از شاگردانش همچون «ابن القيم»، ديگر بزرگان اهل سنّت با او مخالفت كردند و كتاب‌هاى متعدّدى در ردّ او و