اگر اين‌ها نشانه بت‌پرستى و شرك است، چرا اين «نشانه بزرگ!» را در كنار اين مسجد با شكوه و با عظمت نگه داشته‌ايد، و اگر نيست، چرا بقيّه را از ميان برداشتيد؟

آنها پاسخى در برابر اين سؤال ندارند و به راستى وامى‌مانند.

در يكى از سفرهاى زيارتى كه مدّت‌ها قبل داشتم به ديدار «امام مدينه» رفتم و از او كه مرد فاضل و با انصافى بود همين سؤال را كردم.

او سعى كرد با ذكر يك داستان تاريخى ذهن مرا از اين سؤال آزار دهنده و بدون جواب منصرف كند؛ داستانى مربوط به زمان «ناصر الدوله» نقل كرد كه دو نفر يهودى از خانه‌هاى مجاور حرم نقب زده بودند كه به قبر پاك پيامبر صلى الله عليه و آله دست يابند. «ناصر الدوله» در خواب ديد كه پيامبر صلى الله عليه و آله به او مى‌گويد مرا از دست اين دو نفر نجات بده! چند بار در چند شب اين خواب تكرار شد. او در حيرت فرو رفت و فهميد خبرى در مدينه است. به مدينه آمد و تمام مردم شهر را به صف كرد و نگاه كرد و آن دو نفر را كه در خواب ديده بود، در ميان آنها ديد، دستور داد آنها را گرفتند و توطئه را خنثى كرد و مجازات سختى براى آنها قائل شد.

سپس دستور داد اطراف قبر شريف را كندند و آن را با فلز گداخته پر كردند تا ديوارى پولادين به وجود آيد و كسى جرأت اين گونه كارها را در آينده نداشته باشد.

روشن است كه اين جواب هرگز قانع‌كننده نبود، زيرا حدّ اكثر