در يك جا مى‌گويد: أيّها المشرك! (اى مشرك)، [1]

در جاى ديگر اعداء الله! (دشمنان خدا)، [2]

در جاى ديگر للمشركين شبهة اخرى (مشركان ايراد ديگرى دارند!)، [3]

در جاى ديگر هؤلاء المشركين الجهّال (اين مشركان جاهل!)، [4]

در جاى ديگر اعداء التوحيد (دشمنان توحيد!)، [5]

و در جاى ديگر مى‌گويد يك نفر عامى بى‌سواد بر هزار نفر از علماى مشركين (مسلمانانى كه معتقد به شفاعت هستند) غلبه پيدا مى‌كند. [6]

همان‌گونه كه قبل از اين اشاره شد امام اين مذهب بهره كمى از معلومات اسلامى داشته است و به نظر مى‌رسد از پاسخ‌گويى‌هاى علماى بزرگ عصبانى بوده، لذا آنها را با انواع كلمات اهانت‌آميز خطاب و همه را متّهم به شرك و كفر و جهل مى‌كند، در حالى كه قرآن مجيد با صراحت مى‌گويد: «به كسانى كه اظهار اسلام مى‌كنند و از در صلح در مى‌آيند نگوييد مسلمان نيستيد تا اموال آنها را به عنوان‌

[1]. شرح كشف الشبهات، صفحه 77.

[2]. همان مدرك، صفحه 79.

[3]. همان مدرك، صفحه 109.

[4]. همان مدرك، صفحه 120.

[5]. همان مدرك، صفحه 65

[6]. همان مدرك، صفحه 68.