همه مى‌دانيم در قرآن 114 سوره است كه همه آنها جز يك سوره با نام خداوند «رحمان» و «رحيم» كه اشاره به رحمت عام و خاص او است، آغاز مى‌شود و اين يك مورد هم مربوط به اعلان جنگ با كسانى است كه پيمان صلح با مسلمانان را شكستند.

قرآن با صراحت به پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله مى‌گويد ما تو را خشن و سنگ‌دل قرار نداديم كه اگر چنين بود مردم از گرد تو پراكنده مى‌شدند: «وَ لَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ». [1]

در روايات اسلامى مى‌خوانيم‌

«هَلِ الدِّينُ إِلَّا الحُبُّ؛

آيا دين چيزى جز محبّت است»، [2] محبّت به خدا، پيامبر، صالحان، و همه خلق خدا؛ ولى اين آيينى كه بر پايه محبّت بنا شده بر اثر اعمال گروه‌هاى زاييده وهّابيّت، چنان شد كه بدترين دستاويز را براى تشويه چهره اسلام به دست مخالفان داد.

ريشه‌هاى خشونت در تعليمات پيشوا

اجازه دهيد نخست تاريخچه بسيار فشرده‌اى را از زندگى پيشواى وهّابيان با استفاده از نوشته‌هاى مورّخان شرق و غرب در اختيار شما عزيزان بگذاريم.

مشهور اين است كه «محمّد بن عبد الوهّاب» پيشواى مذهب‌

[1]. آل عمران، آيه 159.

[2]. كافى، جلد 8، صفحه 80.