او به پيشواى وهّابيان شيخ محمّد بن عبد الوهّاب احترام مى‌گذارد، ولى سخنان او را به خصوص در مسأله تكفير مسلمانان به شدّت نقد مى‌كند و معتقد است اين دو با هم منافات ندارد.

او با صراحت مى‌گويد: من به او احترام مى‌گذارم، در عين حال او را نه تنها جايز الخطا مى‌شمرم، بلكه خطاهاى فراوانى براى او قائل هستم.

2- روش نقد او در كتاب مزبور يك روش كاملًا مؤدّبانه و مستدل است، امّا به هنگام نقد مطالب پيشواى وهّابيان، از هيچ چيز ملاحظه نمى‌كند، حتّى خطرهاى فراوانى را كه از سوى وهّابيون تندرو (و به قول خودش غلاة وهّابى) او را تهديد مى‌كند، ناديده مى‌گيرد.

3- او تسلّط خوبى بر مذاهب و منابع اسلامى دارد، به خصوص از كلمات طرف مقابل بر ضدّ خودش كمك مى‌گيرد، و جالب اين كه بخشى از كتاب خود را به تناقض‌ها و تضادهاى سخنان محمّد بن عبد الوهّاب تخصيص داده است.

4- او معتقد است كه تندروان وهّابى كه خون و مال و ناموس مسلمانان غير وهّابى را مباح مى‌شمرند، گرفتار تعصّب و تقليد كوركورانه‌اند و آن را خطرى براى اسلام و مسلمانان منطقه مى‌داند؛ او نويسنده‌اى بسيار توانا و قوى است.

5- او بيشترين نقد خود را روى كتاب «كشف الشبهات» و «كتاب التوحيد» محمّد بن عبد الوهّاب كه مهمترين كتاب‌هاى او است،