از عبادات است، و بدون نيّت همراه با قصد قربت صحيح نيست.

مسأله 576- لازم نيست محرم نيّت را به زبان آورد، يا حتّى از قلب خود بگذراند؛ بلكه همين مقدار توجّه داشته باشد كه تصميم دارد طواف انجام دهد، و اين توجّه تا پايان طواف وجود داشته باشد كافى است. به عبارت ديگر، نيّت در عبادات مانند نيّت در كارهاى روز مرّه است؛ همانطور كه (مثلًا) با قصد آب مى‌خورد و راه مى‌رود، اگر به همان شكل عبادت را بجا آورد نيّت انجام شده است؛ تنها قصد قربت در عبادات لازم است.

مسأله 577- اگر در انجام طواف، يا ساير اعمال عمره و حج، كه عبادت است، ريا كند (يعنى براى نشان دادن، و به رخ ديگران كشيدن، و عمل خود را خوب جلوه دادن، عبادت را بجا آورد) آن عمل باطل است، و علاوه بر بطلان عمل، مرتكب معصيت و گناه بزرگى نيز شده است.

مسأله 578- اگر در انجام عبادت، رضايت و خشنودى ديگرى را هم مدّ نظر داشته باشد، و آن عمل خالص براى خدا نباشد، ريا و باطل است.

مسأله 579- در صحيح بودن عمل كفايت مى‌كند كه آن را «براى خدا» يا «براى اطاعت امر خدا» يا «براى نجات از كيفر الهى» يا «براى رسيدن به بهشت» و يا «براى وصول به ثواب معنوى» انجام دهد.

مسأله 580- هرگاه بعد از تمام كردن طواف يا ديگر عبادات، مرتكب ريا شود، عبادت باطل نمى‌شود؛ هر چند كار خلافى كرده است.

دوّم: طهارت از حدث‌

مسأله 581- منظور از «طهارت از حدث» اين است كه محرم به هنگام طواف، از جنابت و حيض و نفاس پاك باشد، و وضو داشته باشد.

مسأله 582- «طهارت از حدث» در صورتى شرط است كه طوافِ واجب‌