دوّم: نيّت‌

مسأله 313- نيّت احرام چنين است كه قصد مى‌كند امورى را كه بعداً به آن اشاره مى‌شود بر خود حرام بشمرد، و به دنبال آن به اعمال عمره يا حج بپردازد، و كافى است با در نظر گرفتن اين معنى، به زبان، يا در قلبش بگويد: «احرام مى‌بندم براى عمره تمتّع از حجّ واجب (يا مستحب) براى خودم (يا براى كسى كه از طرف او نيابت دارم) قربة الى اللَّه» و منظورش از «احرام مى‌بندم» بناگذارى بر تحريم كارهاى مزبور بر خويش است، و در احرام حج مى‌گويد: «احرام مى‌بندم براى حجّ واجب قربة الى اللَّه» و در عمره مفرده مى‌گويد: «احرام مى‌بندم براى عمره مفرده قربة الى‌اللَّه».

مسأله 314- لازم نيست نيّت را بر زبان جارى كند، بلكه كافى است چنين قصدى در دل او باشد، ولى بهتر است علاوه بر قصد باطنى، بر زبان نيز جارى سازد.

مسأله 315- مستحبّ است ولىِّ طفلِ غير مميّز، يا هر كسى كه عهده‌دار كارهاى كودك است او را محرم كند، و لباس احرام بر وى بپوشاند، و از طرف او نيّت كند؛ يعنى به هنگام عمره تمتّع بگويد: «اين طفل را محرم مى‌كنم به عمره تمتّع قربة الى اللَّه» و به هنگام حجّ تمتّع بگويد: «اين طفل را محرم مى‌كنم براى حجّ تمتّع قربة الى اللَّه»، و در صورت امكان او را وادار كند كه لبّيك بگويد، و اگر توانايى ندارد خودش از طرف او لَبّيك بگويد؛ امّا اگر ولىّ مى‌ترسد كه نتواند وظائف مربوط به كودك را بدرستى انجام دهد، بهتر است از محرم كردن وى صرفنظر كند.

مسأله 316- منظور از قصد قربت، قصد جلب رضاى خدا و قرب به ذات پاك اوست، و بايد در همان حال، قصد انجام مناسك عمره يا حج را داشته باشد، و بهتر است از همان اوّل تعيين كند كه قصد عمره دارد، يا حج، و