گفتيم «عشق» به معناى‌ «يك كشش و جاذبه فوق‌العاده نيرومند» ميان دو انسان، يا دو موجود به طور كلى، در راه رسيدن به يك هدف پاك، يكى از عالى‌ترين تجليّات روح انسانى، و از پرشكوه‌ترين شاهكارهاى آفرينش است.

اگر زيربناى ازدواج دو همسر بر چنين علاقه‌اى، باشد علاقه‌اى ريشه‌دار و واقعى، نه دروغين و سطحى، مسلّماً چنين بنايى بسيار استوار خواهد ماند، و در حالى كه «خلل‌پذير بود و هر بنا كه مى‌بينى» اين چنين بنايى كه بناى محبّت و عشق پاك است خالى از خلل مى‌باشد، و چنين ازدواج‌هايى پرثمر، مفيد، قابل اطمينان، و آرام‌بخش خواهد بود.

ولى اين، غير از عشق‌هاى دروغين و قلابى است كه‌